Η ΓΑΖΑ ΜΕΣΑ ΜΑΣ

Πόσο πολύ θαυμάζω τις παιδικές ψυχές εκείνες που σκοτώνονται και θυσιάζονται για να μας επιστήσουν την προσοχή ότι δεν πάει άλλο με τόσο μίσος. Έχουμε πιάσει πάτο σαν ανθρωπότητα.

Σήμερα στο μετρό πιάστηκαν στα χέρια ένας γεράκος με έναν νεαρότερο κύριο. Επειδή ο ένας έσπρωξε τον άλλον. Ποιος, ποιον δεν έχει σημασία. Άκουσα αργότερα ότι ο νεαρός θα πήγαινε στην πρεσβεία του Ισραήλ να διαμαρτυρηθεί για τα πρόσφατα γεγονότα.

Μα καλέ μου πως θα πας να διαμαρτυρηθείς για την ειρήνη όταν εσύ ο ίδιος έχεις το μίσος μέσα σου; Όταν όλοι μας κατεβάζουμε χολή για τον γείτονα, τον μπατζανάκη, τη νύφη, τη συνάδελφο και πάει λέγοντας.

Βλέπεις στα διάφορα blogs τις σκληρές εικόνες των σκοτωμένων και στεναχωριέσαι, αγαναχτείς και λες «Μα κάτι πρέπει να κάνουμε για να σταματήσει αυτή η κατακρεουργία».

Στο επόμενο λεπτό όμως παίρνεις τηλέφωνο την Τροχαία για να καρφώσεις αυτόν που πάρκαρε παράνομα έξω απ΄το σπίτι σου και σου χαλάει τη μόστρα. Ή παίρνεις τηλέφωνο την ξαδέλφη σου να διαμαρτυρηθείς για το πόσο άθλια είναι η νύφη σου ή ο γαμπρός σου.

«Αχ τι κρίμα τα παιδάκια στη Γάζα!  Ναι και να σου συνεχίσω λοιπόν τι μου έκανε αυτή η σιχαμερή η συνάδερφος στο γραφείο…»

Κι εκτοξεύονται οι κακίες ατελείωτα και σε μεγατόνους. Απλά δεν είναι ορατές όπως οι εκρήξεις στη Γάζα.

Κι αυτό το να μάχεσαι για την ειρήνη πόσο αντιφατικό! Είναι σα να λες ότι πηδιέσαι για την παρθενιά. Πως διαμαρτύρεσαι να υπάρχει ειρήνη εκεί έξω όταν δεν την έχεις βρει εσύ ο ίδιος μέσα σου;

Και τι να κάνεις;

Σταμάτα να φωλιάζεις κακίες και χολή μέσα σου.  Πες στα, ξεθύμανε τα εκεί που πρέπει αλλά επιτέλους προχώρα παρακάτω και συγχώρα. Θα μου πεις τι δουλειά έχει η δική μου συγχώρεση με μια αδικία που συμβαίνει μίλια μακριά;

Δεν θα σου παραθέσω τους εκατοντάδες φιλόσοφους και μεγάλους ηγέτες που τα έχουν πει αυτά, αιώνες πριν τα σοφιστώ εγώ η ταπεινή αρθρογράφος.

Θα σε ρωτήσω μόνο κάτω πολύ απλό: Πως περιμένεις να πολεμήσεις τον πόλεμο με πόλεμο; Και μόνο αυτή η φράση ακούγεται τραγελαφική και παράλογη.

«Realize that the world is in you and not vice versa » γράφει ένα graffiti σύνθημα.

Μέσα μας επικρατεί μόνιμα ένας πόλεμος με τον εαυτό μας και με τους άλλους. Συνήθως τα θύματα είμαστε εμείς, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Αυτό που βλέπεις στην τηλεόραση και τις εφημερίδες είναι αυτό που συμβαίνει μέσα σου.

Ένα εκατομμύριο εμφύλιοι έχουν συμβεί ανά την ιστορία και φυσικά η Ελλάδα δεν λείπει, αλλά οι άνθρωποι δεν έμαθαν το πιο απλό.

Ότι από ένα μικρό σπόρο κακίας ξεκινάει, απ΄αυτό το τσακ που είσαι έτοιμος να αρπαχτείς με τον άγνωστο στο φανάρι γιατί ακούμπησε το αμάξι σου. Έτσι καταλήγει σε βομβαρδισμένη πόλη.

Κι όταν κοινοποιείς στα κοινωνικά δίκτυα εικόνες με κομματιασμένα παιδιά τάχα μου για να κινητοποιήσεις την ευαισθησία του κόσμου, ποιον νομίζεις ότι εξυπηρετείς;

Σπέρνεις φόβο, αηδία και αρνητισμό και νομίζεις ότι με αυτή την αγανάχτηση θα επανέλθει η ειρήνη; Δηλαδή αν σ’ ένα φαγητό που βράζει και καίγεται, εμείς του ρίξουμε ένα επιπλέον εύφλεκτο υλικό θα σώσουμε το φαγητό και τη γεύση του; Θα επανέλθει στην αρχική του κατάσταση; Δε νομίζω darling.

Το ότι μας ταΐζουν φόβο για να είμαστε σε αέναο πόλεμο μεταξύ μας είναι γνωστό τοις πάσει: δημόσιοι vs ιδιωτικοί υπάλληλοι, καπνιστές vs αντικαπνιστές, ποιοτικοί vs ελαφρολαίκοι και τα παρατασσόμενα στρατόπεδα είναι ατελείωτα.

Μην τους βοηθάς κι εσύ ρίχνοντας κι άλλο αλάτι στην ξεσκισμένη πληγή. Αυτό που μας λείπει είναι η ομόνοια και δεν εννοώ την πλατεία. Κάθε μέρα σφάζονται εκατοντάδες για να κατανοήσεις τέλωσπαντων ότι οφείλεις να μονιάσεις με τον εαυτό σου  πρωτίστως και με τους άλλους.

"Το μεγαλύτερο δώρο που μπορείτε να δώσετε στους άλλους
είναι το να είστε ευτυχισμένοι και αισιόδοξοι εσείς οι ίδιοι...” λέει ο
Dr. Edward Bach.

Θες να σώσεις τον κόσμο;

Ερωτεύσου, αγάπα αληθινά και συγχώρα.