Otherwordly whispers

-Tους είδες; τι όμορφα ζευγαράκια!

-Τι σ' έπιασε σήμερα; συνήθως τους τρομάζεις.

- Όχι αυτούς. Δεν ένιωσες την αγάπη τους ή τις αύρες τους; είναι αληθινά αφυπνισμένοι. Κατανοούν ότι τα δέντρα είναι ο ναός μας και μας άφησαν και δωράκι. Για δες!

-Ω ναι! χρόνια είχε να περάσει άνθρωπος από δω που να μας αφήσει γλυκάκι...και τι νόστιμο που είναι!

-Η μία απ΄τις κοπέλες είναι ειδική στα γλυκά, φτιάχνει κάτι τούρτες...αριστουργήματα! η άλλη κοπέλα μάλλον μας βλέπει και βάλθηκε να μας φωτογραφήσει!

-Εμ γι' αυτό και κρύφτηκα. Δεν τα πάω καλά με τις κάμερες! κι αυτοί οι άνθρωποι...μανία να βρουν αποδείξεις για το οτιδήποτε...αντί να νιώσουν, να ακούσουν...Αλλά δεν μου είπες, που το κατάλαβες ότι η μία κοπέλα φτιάχνει τούρτες;

-Α το διάβασα στα χέρια της όταν έσκυψε να πιάσει το τσόφλι απ΄το κάστανο.

-Επίτηδες την έκανες να τσιμπηθεί ε;

- Μόνη της έστρεψε την προσοχή της στα πεσμένα κάστανα...εγώ απλά της μετέδωσα λίγη παραπάνω έμπνευση χι χι

- Μου φαίνεται ότι θα φτιάξει μια τούρτα με την μορφή σου.

- Έχει ήδη δώσει τα ονόματα μας, άκουσα την φίλη της να λέει ότι ονομάζει τις τούρτες της toothfairy cake stories.

-Χαίρομαι που μερικοί άνθρωποι δεν μας έχουν ξεχάσει ακόμα.

Οι Ινφάντες αυτού του κόσμου

‘’Πω πω! Κοίτα βλέμμα! Κοίτα πρόσωπο! Μιλάμε δεν υπάρχει η κοπελίτσα! Θα της στείλω μήνυμα στο inbox.Θα απαντήσει λες;” λέει ο ένας πιτσιρίκος.

“Ρε βλάκα εσύ τι έχεις για να σου μιλήσει αυτή;”του απαντάει ο άλλος,μικρός μεν, αλλά έξυπνος. Σκύβω να δω τι τσεκάρουν στο κινητό τους και βλέπω μια όντως πανέμορφη κοπελίτσα. Σαν βγαλμένη από animated παραμύθι. Τόσο τέλεια συμμετρία είχαν τα χαρακτηριστικά του προσώπου της. Με ζηλευτά σαγηνευτικά μάτια και με χείλη πολλά υποσχόμενα….Αλλά το βλέμμα άδειο.

Ανασκουμπώθηκα στη θέση μου μέσα στο λεωφορείο. Τόσο κοινότυπη πόζα που έπαψε να μ΄ενδιαφέρει. Έχω αντικρίσει πάρα πολλές τέτοιες φωτογραφίες. Υπερβολικά πολλές  θα έλεγα. Μερικές είναι και φίλες μου στο φατσοβιβλίο. Γυναίκες-βραβεία. Έτσι θα τις ονόμαζα. Γεννιούνται πανέμορφες με σκοπό της ζωής τους να κοσμήσουν το πλευρό κάποιου ματαιόδοξου άντρα με άδειο βλέμμα επίσης. Συλλογίστικα τη μέρα που μπήκα σ΄ ένα μικρό βιβλιοπωλείο στο Litchfield της Αγγλίας και το χέρι μου έπεσε απευθείας σε μια συλλεκτική έκδοση παραμυθιών του Oscar Wilde. Το ‘’House of pomegranates’’ ήταν το μαγικό ραβδάκι που με προέτρεψε να ασχοληθώ περισσότερο με τα παραμύθια. Το διάβασα, το λάτρεψα και θέλω να μοιραστώ την πρώτη ιστορία μαζί σας. Για όλες αυτές που μοιάζουν με την Ινφάντα εκεί έξω.

Ήταν τα γενέθλια της Ινφάντα. Ήταν ακριβώς δώδεκα χρονών, κι ο ήλιος έλαμπε μέσα στους κήπους του παλατιού.

Αν και ήταν μια αληθινή πριγκίπισσα κι η Ινφάντα της Ισπανίας, είχε μόνο μια φορά τον χρόνο γενέθλια, ακριβώς όπως τα παιδιά των φτωχών οικογενειών, έτσι λοιπόν ήταν ένα γεγονός εξαιρετικής σημασίας το να γιορτάσει λαμπρά τα γενέθλιά της.

Και ήταν πραγματικά μια λαμπρή μέρα...Οι ψηλόλιγνες τουλίπες στέκονταν ολόισιες πάνω στα κοτσάνια τους σαν μακριές σειρές από στρατιώτες.

“Είμαστε το ίδιο ομορφοστολισμένες τώρα όπως εσείς!” έλεγαν στα τριαντάφυλλα.

Οι κατακόκκινες πεταλούδες φτερούγιζαν από δω κι από κει κι επισκέπτονταν με την σειρά όλα τα λουλούδια. Οι μικρές σαύρες σέρνονταν έξω απ΄τις ραγισματιές του τοίχου και ξάπλωναν να λιαστούν. Η ίδια η μικρή πριγκίπισσα έκανε βόλτες πάνω στην βεράντα  κι έπαιζε κρυφτό μαζί με τους φίλους της. Συνήθως δεν της επιτρεπόταν να παίζει με παιδιά που δεν ήταν της σειράς της, αλλά τα γενέθλιά της ήταν μια εξαίρεση. Ο βασιλιάς είχε πει οτι μπορούσε να καλέσει όποιον ήθελε απ΄τους μικρούς της φίλους.

Και ήταν θαυμάσια εικόνα να βλέπεις μικρά αγοράκια με μεγάλα φτερωτά καπέλα και κοριτσάκια με μεγάλες χρυσές και μαύρες βεντάλιες να τρέχουν στον κήπο! Όμως ο βασιλιάς τους κοίταζε απ΄το παράθυρο λυπημένος....

Σκεφτόταν τη νεαρή βασίλισσα,την μητέρα της, που ανέβηκε στους ουρανούς μόλις 6 μήνες μετά την γέννηση της Ινφάντα...προτού να δει την αμυγδαλιά ν'ανθίζει για δεύτερη φορά στο περιβόλι.

Την αγαπούσε πολύ την βασίλισσα. Ακόμα και μετά το τρίχρονο πένθος που κήρυξε,  όταν του έστειλαν προξενιό το χέρι της όμορφης αρχιδούκισσας της Βοημίας ο βασιλιάς απάντησε ότι είναι ήδη παντρεμένος με την Λύπη,  κάτι που του κόστισε τις πλούσιες επαρχίες των Κάτω χωρών.

Όλα αυτά σκεφτόταν ο βασιλιάς και ήταν θλιμμένος.Κι έτσι όπως έβλεπε την Ινφάντα να χαμογελάει στην βλοσυρή δούκισσα της Αλμπουγκέρκης, του φαινόταν ότι έμοιαζε στην μητέρα της πάρα πολύ....Όχι δεν το άντεχε η καρδιά του να την βλέπει. Αποφάσισε τελικά να αποσυρθεί στα διαμερίσματά του και να μην κατέβει στην πλούσια γιορτή που είχε ετοιμαστεί.

η Ινφάντα κοίταξε απογοητευμένη τον πατέρα της που έκλεισε την κουρτίνα κι αποσύρθηκε.

 "Δεν θα κατέβει; είναι τα γενέθλιά μου σήμερα" είπε στην δούκισσα.

"Υψηλοτάτη μου, μας ειδοποίησε ότι είναι αρκετά κουρασμένος, εξάλλου έχει πολύ δουλειά...''

 "θα μπορούσε να είχε μείνει μαζί μου την ημέρα των γενεθλίων μου,άλλωστε τι σημασία έχουν οι χαζο-υποθέσεις του κράτους! Ειδικά τώρα που θα έχουν προς τιμήν μου αυτήν την θαυμάσια γιορτή”

κραύγασε νευριασμένη η μικρή Ινφάντα,τινάζοντας το κεφάλι της. Αμέσως  έπιασε αγκαζέ τον θείο της Δον Πέδρο και κατευθύνθηκε προς την αίθουσα χορού...

Και ήταν όντως μια θαυμάσια γιορτή! Άρχισε με μια ψεύτικη ταυρομαχία  με ξύλινους ταύρους από το νεαρό κόμη της Τιέρα Νουέβα. Μετά ένας Γάλλος ακροβάτης έκανε νούμερα πάνω σε τεντωμένο σκοινί.Στη συνέχεια ακολούθησε κουκλοθέατρο που έπαιζε την ημικλασική τραγωδία της “Σοφονίσμπα”. Αργότερα ένας Αφρικανός έφερε ένα καλάθι σκεπασμένο κι από μέσα ξεπρόβαλαν δύο χρυσοπράσινα φίδια- τα παιδιά δεν είχαν ξαναδεί κόμπρες! Μετά ακολούθησε το επίσημο μενουέτο της εκκλησίας Νουέστρα Σενιόρα Δελ Πιλάρ, που ποτέ δεν είχε δει η πριγκίπισσα από κοντά. Στη συνέχεια εμφανίστηκαν δύο ωραίοι Αιγύπτιοι που έπαιζαν απαλά τα σαντούρια τους, αλλά μόλις είδαν το Δόν Πέδρο τρομοκρατήθηκαν γιατί πρόσφατα καταδίκασε κάποια άτομα απ΄τη φυλή τους για μαγεία και τους έριξε στην πυρά...

Βέβαια μόλις είδαν την Ινφάντα καταγοητεύτηκαν καθώς κρυφοκοίταζε απ΄τη βεντάλια της με τα μεγάλα γαλάζια της μάτια. Ήταν σίγουροι ότι κάποιος τόσο αξιαγάπητος σαν αυτή δεν θα μπορούσε να είναι σκληρός με κανέναν. Γίνεται αλήθεια ένα τόσο αγγελικό πλάσμα να είναι άκαρδο;

Μα το πιο αστείο νούμερο απ' όλα ήταν χωρίς αμφιβολία, ο χορός του νάνου. Μόλις μπήκε σκοντάφτοντας στην αρένα με τα θεόστραβα πόδια του και κουνώντας δεξιά αριστερά το παραμορφωμένο κεφάλι του, τα παιδιά κατενθουσιάστηκαν, ενώ η ίδια η Ινφάντα γελούσε τόσο πολύ, που η κυρία επί των τιμών αναγκάστηκε να της πει:

 "Δεν είναι πρέπον να δείχνετε ότι διασκεδάζετε τόσο πολύ με τους με τους κατώτερούς σας!"

Τον είχαν ανακαλύψει δύο ευγενείς μόλις την προηγούμενη μέρα να τρέχει σαν αγριοκάτσικο μες στο δάσος.Τον κουβάλησαν λοιπόν στο παλάτι, σαν έκπληξη για την Ινφάντα. Ο πατέρας του, που ήταν ένας φτωχός καρβουνιάρης, ήταν παραπάνω από ευχαριστημένος που είχε απαλλαγεί απ΄το άχρηστο και άσχημο παιδί του. Ίσως το πιο διασκεδαστικό με το νάνο ήταν η πλήρης άγνοια που είχε για την εμφάνισή του. Μάλιστα φαινόταν πολύ ευτυχισμένος και καταχαρούμενος. Όταν τα παιδιά γελούσαν, ο νάνος γελούσε το ίδιο ελεύθερα και χαρούμενα σαν εκείνα. Και στο φινάλε κάθε χορού έκανε στον καθένα απο μια αστεία υπόκλιση, σα να ήταν ένας απ΄αυτούς κι όχι ένα παραμορφωμένο πλάσμα που έφτιαξε η φύση για να το κοροϊδεύουν οι άλλοι.

Όσο για την Ινφάντα, αυτή τον καταγοήτευσε. Δεν μπορούσε να ξεκολλήσει τα μάτια του από πάνω της και φαινόταν να χορεύει μόνο γι αυτήν.

 Όταν πλησίαζε το τέλος του χορού του, η Ινφάντα θέλοντας να πειράξει την κυρία επί των τιμών, έβγαλε απ΄τα μαλλιά της το άσπρο τριαντάφυλλο και του το πέταξε με το πιο γλυκό της χαμόγελο. Ο νάνος τότε πίεσε το τριαντάφυλλο στα κακοφτιαγμένα του χείλη, ακούμπησε το χέρι στην καρδιά του και γονάτισε μπροστά της γελώντας ως τ'αυτιά. Η Ινφάντα εξέφρασε την επιθυμία στον θείο της να επαναληφθεί ο χορός το απόγευμα. Ο νάνος όταν άκουσε ότι θα χόρευε για δεύτερη φορά και μάλιστα με διαταγή της Ινφάντα, ήταν τόσο περήφανος, που έτρεξε στον κήπο και φίλησε το λευκό τριαντάφυλλο κάνοντας τις πιο αδέξιες και άχαρες κινήσεις.

''Είναι υπερβολικά άσχημος για να του επιτρέπουν να παίζει στο ίδιο μέρος που βρισκόμαστε και εμείς" φώναξαν οι τουλίπες.

"Θα πρεπε να πιει παπαρουνόζωμο να κοιμηθεί για χίλια χρόνια!" είπαν οι κρίνοι κι αναψοκοκκίνησαν από θυμό.

"Είναι μια αληθινή φρίκη!τόσο κακάσχημος είναι που νιώθω σα να βγάζω αγκάθια παντού κι έτσι κι έρθει κοντά θα κατατσιμπηθώ μπλιαχ!" φώναξε ο κάκτος.

"Και πήρε ένα απ΄τα ομορφότερα μπουμπούκια μου! Το έδωσα στην Ινφάντα το πρωί ,δώρο για τα γενέθλιά της και αυτός της το έκλεψε!" φώναξε η άσπρη τριανταφυλλιά.

Ακόμα και τα γεράνια που συνήθως δεν έπαιρναν πολύ αέρα γιατί ως γνωστόν είχαν χαμηλού επιπέδου σχέσεις, διπλώθηκαν με αηδία όταν τον είδαν.

"Η ασχήμια του είναι σχεδόν προκλητική! Θα είχε τηρήσει καλύτερη στάση αν ήταν λιγότερο χαρούμενος" παρατήρησαν με ηρεμία οι βιολέτες. Αλλά το γέρικο ηλιοτρόπιο πετάχτηκε και είπε:

 "Τόσο ταράχτηκα με την έλλειψη αυτογνωσίας του που ξέχασα να σημειώσω δύο ολόκληρα λεπτά! Όλος ο κόσμος ξέρει ότι τα παιδιά των βασιλιάδων είναι βασιλιάδες και τα παιδιά των καρβουνιάρηδων είναι καρβουνιάρηδες και είναι γελοίο να προσποιείται κανείς ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα."

Μα ο νάνος δεν άκουγε τίποτα απ'όλα αυτά...ήταν συνεπαρμένος! Σκεφτόταν ότι αφού του πέταξε η Ινφάντα το τριαντάφυλλο,τον αγαπούσε!

Πόσο θα'θελε να έμενε μαζί της! Θα την έκανε σύντροφο στα παιχνίδια του. Ήξερε τις φωνές όλων των πουλιών και μπορούσε να φωνάξει τα ψαρόνια απ΄την κορφή του δέντρου ή τον ερώδιο απ΄το έλος. Μπορούσε  επίσης να φτιάξει μικρά κλουβιά απο βούρλα να τραγουδάνε μέσα οι ακρίδες.

Ήξερε όλους τους άγριους χορούς:τον τρελό κόκκινο ντυμένο χορό με το φθινόπωρο, τον χορό με τις άσπρες νιφάδες τον χειμώνα και τον χορό των μπουμπουκιών την Άνοιξη. Θα της άρεσαν όλα αυτά….τα κουνέλια,οι κίσσες οι σκαντζόχοιροι και οι μεγάλες σοφές χελώνες που σέρνονταν αργά αργά κουνώντας τα κεφάλια τους και βυζαίνοντας τα φρέσκα φύλλα. Θα της έφτιαχνε ένα κολιέ από κόκκινα μούρα, θα της έφερνε βελανίδια, μουσκεμένες απο την πρωινή δροσιά ανεμώνες και μικρές πυγολαμπίδες που θα φέγγιζαν σαν αστέρια στα μαλλιά της.

Αλλά που να 'ταν τώρα; Ολόκληρο το παλάτι φαινόταν κοιμισμένο.Τράβηξε την χρυσοκεντημένη κουρτίνα...δεν ήταν εκεί.

Άνοιξε την πόρτα και προχώρησε στα μαυριτανικά χαλιά...αλλά ούτε εκεί ήταν...Κάτω απ'τη σκιά της εισόδου είδε μια μικροκαμωμένη φιγούρα να τον παρακολουθεί....Λες να'ταν η Ινφάντα; Η καρδιά του χτύπησε δυνατά αλλά την ίδια στιγμή είδε την μορφή καθαρά: ήταν ένα φρικιαστικό τέρας!

 Με μεγάλη καμπούρα, θεόστραβα πόδια και ένα τεράστιο κεφάλι! Γέλασε και γέλασε κι αυτό μαζί του.'Έκανε πίσω συνοφρυωμένος...την ίδια κίνηση έκανε και το τέρας...Του έκανε μια κορο'ι'δευτική γκριμάτσα και το τέρας του την αντιγύρισε! Προχώρησε προς το μέρος του και ήρθε κι αυτό να τον συναντήσει. Ήταν η Ηχώ; Μπορούσε να ξεγελάσει την όραση όπως κορόιδευε την ομιλία; Μπορούσε να μιμηθεί έναν κόσμο σαν τον αληθινό; Μήπως είναι....Πήρε απ΄το στήθος του το τριαντάφυλλο και το φίλησε.Το τέρας έκανε το ίδιο με ένα ολόιδιο τριαντάφυλλο πέταλο προς πέταλο!

 Έπεσε στο πάτωμα σπαραχτικά...Παραμορφωμένος καμπούρης απαίσιος στην όψη..ήταν ο ίδιος του ο εαυτός! Γι αυτό γελούσαν τόσο πολύ τα παιδιά...

 Και η μικρή πριγκίπισσα; Που αυτός νόμιζε πως τον αγάπησε.... Απλώς διασκέδαζαν με την ασχήμια του...Γιατί δεν τον άφηναν μέσα στο δάσος, όπου δεν υπήρχε καθρέφτης για να του πει πόσο αηδιαστικός ήταν; Μάδησε το τριαντάφυλλο κι έκλαιγε...

Τότε εμφανίστηκε η Ινφάντα.

"Καταπληκτικό το παίξιμό σου! σαν τις κούκλες αλλά πιο φυσικός! Αλλά τώρα πρέπει να χορέψεις για μένα" είπε χειροκροτώντας.

"Ναι ναι γιατί είσαι έξυπνος σαν τους Βερβερίνους πιθήκους αλλά πολύ πιο γελοίος!" χαχάνησαν τα υπόλοιπα παιδιά.

Ο μικρός νάνος τότε κοίταξε απεγνωσμένα την πριγκίπισσα  και πιάνοντας τα πλευρά του έπεσε κάτω.

"Ο μικρός μου νάνος μελαγχόλησε..ζητήστε του να σηκωθεί να χορέψει" κλαψούρισε η Ινφάντα.

"Μικρή μου πριγκίπισσα...ο νάνος σου δεν θα ξαναχορέψει." της απάντησε ο θείος της ο Δόν Πέδρο.

 "Γιατί;"

 "Γιατί η καρδιά του έσπασε...Κρίμα γιατί ήταν τόσο γελοία άσχημος που θα μπορούσε να κάνει και τον  θλιμμένο μας βασιλιά να χαμογελάσει" είπε ο δούκας.

"Στο μέλλον φροντίστε αυτοί που έρχονται να παίξουν μαζί μου να μην έχουν καρδιά" και λέγοντας αυτά βγήκε τρέχοντας στον κήπο.

Tα ξωτικά κι ο Salvatore Ferragamo

Παπούτσια και παραμυθένιες ιστορίες είναι τα δύο αγαπημένα μου θέματα! Οι περισσότεροι ανά την υφήλιο, fashionistas και μη, γνωρίζουν τον διάσημο οίκο Ferragamo αλλά λίγοι γνωρίζουν την προσωπική ιστορία του Salvatore Ferragamo και πως έφτασε στην κορυφή.

 Ακόμα πιο λίγοι γνωρίζουν ότι οι γόβες stiletto ήταν δική του έμπνευση. Στην ηλικία των εννέα χρόνων έφτιαξε το πρώτο του ζευγάρι παπούτσια για την αδερφή του και τότε αποφάσισε να γίνει υποδηματοποιός.
 Όχι ότι θα ήθελε αλλά ότι επρόκειτο να γίνει. Σημαντική διαφορά. 

Στα δεκατρία του άνοιξε κατάστημα μέσα στο σπίτι του και λίγο αργότερα μετανάστευσε στις Η.Π.Α. Εργάστηκε σε εργοστάσιο υποδημάτων αρχικά κι έφτασε να σχεδιάζει για κινηματογραφικές παραγωγές. Τα ρουμπινένια παπούτσια της Dorothy στην ταινία του 1939 '' Ο μάγος του Οζ" ήταν δική του δημιουργία. Το μυστικό της επιτυχίας της παραγωγής του ήταν η επιμονή του στις ποιοτικές προδιαγραφές. Και μέχρι τώρα ο οίκος έχει διατηρήσει αυτή την αρχή. Προσήλωση στον στόχο του λοιπόν. Ακόμα κι όταν η οικονομική κρίση του 1929 επέφερε τεράστιο πλήγμα στις επιχειρήσεις του. Η ιστορία του Salvatore Ferragamo μου θυμίζει το γνωστό παραμύθι των αδελφών Grimm. Συνέβη πολλά χρόνια πριν γεννηθεί ο ίδιος….

Ήταν κάποτε ένας τίμιος υποδηματοποιός που δούλευε πολύ σκληρά. Παρά την κοπιαστική προσπάθεια όμως, δεν κέρδιζε αρκετά χρήματα. Και ήρθε έτσι ο καιρός που το μόνο που του απέμεινε ήταν λίγο δέρμα που έφτανε για να φτιάξει μόνο ένα ζευγάρι παπούτσια. Έκοψε και σχεδίασε το δέρμα και το άφησε έτοιμο για να το ράψει το επόμενο πρωί. Η συνείδησή του ήταν καθαρή και η καρδιά του έλαμπε παρά τα τόσα προβλήματα που είχε.Έτσι λοιπόν κατευθύνθηκε γαλήνια στο κρεβάτι του, άφησε όλες του τις έννοιες να τις φροντίσουν τα όντα του Ουρανού κι αποκοιμήθηκε. Το πρωί αφού προσευχήθηκε, προχώρησε προς το μικρό του εργαστήρι όπου με έκπληξη βρήκε τα παπούτσια ραμμένα κι έτοιμα πάνω στον πάγκο. Ο καλός άνθρωπος δεν ήξερε τι να σκεφτεί γι' αυτό το παράξενο συμβάν. Περιεργάστηκε τα παπούτσια και δεν βρήκε ούτε μία λάθος βελονιά. Όχι μόνο δεν τους έλειπε τίποτα, αλλά πραγματικά ήντουσαν αριστούργημα!

Την ίδια κιόλας μέρα ήρθε ένας πελάτης και τα παπούτσια του ταίριαζαν τόσο πολύ, που πρόθυμα έδωσε παραπάνω χρήματα από την συνηθισμένη τους τιμή για να τ' αγοράσει. Ο φτωχός παπουτσής λοιπόν αγόρασε με αυτά τα χρήματα δέρμα αρκετό για δύο ζευγάρια παπούτσια. Το βραδάκι σταμάτησε την δουλεία, άφησε τα δέρματα στον πάγκο με σκοπό να ξυπνήσει νωρίς να τα τελειώσει και πήγε για ύπνο. Βέβαια και πάλι όταν ξύπνησε το πρωί, γλύτωσε όλον τον κόπο αφού τα παπούτσια ήταν έτοιμα και καλοραμμένα. Σύντομα μπήκαν πελάτες και τον πλήρωσαν γενναιόδωρα για τα αγαθά του. Τόσο γενναιόδωρο ήταν το ποσό, που με αυτό αγόρασε δέρμα για τέσσερα ζευγάρια παπούτσια. Όπως συνήθως σταμάτησε την δουλεία του το βράδυ και το πρωί ανακάλυψε ξανά ότι τα παπούτσια ήταν έτοιμα. Αυτό συνεχίστηκε για κάποιον καιρό. Άφηνε δουλειά για την επόμενη μέρα και την αυγή τα έβρισκε κιόλας έτοιμα. Τα παπούτσια ήταν τόσο καλοραμμένα σαν έργα τέχνης και το εμπόριο πήγαινε τόσο καλά που ο καλός παπουτσής έγινε σύντομα πλούσιος. 'Ενα βράδυ κοντά στα Χριστούγεννα, όπως καθόταν στο τζάκι με την γυναίκα του και συζητούσαν της είπε: '' θα ήθελα σήμερα να μείνω ξύπνιος και να παρακολουθήσω ποιο είναι αυτό το μυστηριώδες πλάσμα που έρχεται και κάνει την δουλειά για μένα."Η ιδέα άρεσε πολύ στη γυναίκα του κι έτσι άφησαν ένα φωτάκι αναμμένο και κρύφτηκαν σε μια γωνιά του δωματίου πίσω απ΄τις κουρτίνες περιμένοντας να δουν τι θα επακολουθήσει.

Πλησιάζοντας τα μεσάνυχτα, εμφανίστηκαν δύο γυμνά λιλιπούτεια πλασματάκια που έμοιαζαν με νάνους. Κάθησαν στον πάγκο εργασίας του παπουτσή κι έπιασαν αμέσως δουλειά. Περνούσαν τις βελονιές με τόση μαεστρία και γρηγοράδα που ο παπουτσής είχε συγκλονιστεί. Συνέχισαν χωρίς διάλειμμα και τελείωσαν όλα τα παπούτσια πριν το ξημέρωμα. Τα άφησαν στον πάγκο, έτοιμα προς πώληση κι εξαφανίστηκαν αστραπιαία.

Την επόμενη μέρα η γυναίκα είπε στον παπουτσή: " Οφείλουμε να είμαστε ευγνώμονες σ' αυτά τα μικρά πλασματάκια που μας έκαναν πλούσιους. Βλέποντας τα να κυκλοφορούν χωρίς ρουχαλάκια σκέφτηκα να τους φτιάξω κάτι να αποφύγουν το κρύο,ως ευχαριστήριο δώρο. Θα τους ράψω δύο πουκαμισάκια και παντελονάκια κι ένα παλτό για τον καθένα. Κι εσύ λέω να τους φτιάξεις από ένα ζευγάρι παπούτσια Η σκέψη αυτή άρεσε πολύ στον καλό παπουτσή κι έτσι ένα απόγευμα όταν όλα τα ρουχαλάκια και παπουτσάκια ήταν έτοιμα, τα άπλωσαν στον πάγκο. Έπειτα κρύφτηκαν πίσω απ΄την κουρτίνα και περίμεναν τα μικρά ξωτικά. Μόλις χτύπησε το ρολόι μεσάνυχτα, τα ξωτικά εμφανίστηκαν χοροπηδώντας και πήραν τις συνηθισμένες τους θέσεις στον πάγκο εργασίας. Μόλις είδαν ότι αντί για δουλειά, τους περίμεναν ρουχαλάκια και παπουτσάκια άρχισαν να γελούν τρισευτυχισμένα.

Ντύθηκαν αμέσως σε αστραπιαίο χρόνο και χόρευαν, γελούσαν και χοροπηδούσαν χαρούμενα μέχρι που απομακρύνθηκαν από την πόρτα του σπιτιού και χάθηκαν πέρα στο λιβάδι. Το καλόκαρδο ζεύγος δεν τα ξαναείδε. Όμως όλα πήγαιναν υπέροχα από τότε και για όσο καιρό έζησαν.

Σκοπός του παραμυθιού όταν μας το διάβαζαν μικρά, δεν ήταν για να μας παραπλανήσουν ότι υπάρχουν ξωτικά, ούτως ώστε να τα αμφισβητήσουμε εμείς μεγαλώνοντας για να δείξουμε ότι ωριμάσαμε. Πετάξαμε από πάνω μας τα παραμύθια, τις νεράιδες, τα ξωτικά, τον Άγιο Βασίλη και τι μας έμεινε να πιστεύουμε;

Ο Salvatore Ferragamo ανέκαμψε την οικονομική κρίση γιατί είχε όραμα. Όχι μόνο δεν πτοήθηκε, αλλά χρησιμοποίησε πρωτοποριακά υλικά όπως ο φελλός, η τσόχα, το ξύλο κι έκανε την ανατροπή. Αυτά που θαυμάζουμε εμείς τώρα στη vogue και παρακαλάμε για ένα τέτοιο πακεταρισμένο δωράκι κάτω απ΄το χριστουγεννιάτικο δέντρο.

 Μάλλον κάποια ξωτικά θα του ψιθύρισαν τις ιδέες ,σαν αυτά του παραμυθιού με τον παπουτσή. Και γιατί να τα άκουσε εκείνος κι άλλοι δεν τα βλέπουν, ούτε τα ακούνε; Γιατί απλά δεν πτοήθηκε.

Οι πνευματίζουσες κυράτσες

Κάποτε όταν άρχισα να ψάχνομαι με τους χώρους Αυτογνωσίας και προσωπικής ανάπτυξης είχα διαβάσει σ'ενα βιβλίο του Neile Donald Walsh ότι ''οι άνθρωποι σκοτώνουν αυτούς που αγαπούν και μετά τους κάνουν μάρτυρες''. Δεν το είχα πολυκαταλάβει ομολογώ. 
Δεν άργησα να εντοπίσω μετά απο λίγο καιρό ότι επειδή όλα αυτά τα σεμινάρια ρείκι, διαλογισμού, πρανικής θεραπευτικής κλπ φανταχτερά προσωνύμια, μπορεί να έχουν σαν σκοπό την προσωπική ανάπτυξη αλλά δεν σημαίνει ότι οι άνθρωποι που τα παρακολουθούν ή διατείνονται ότι τα διδάσκουν (ακόμα χειρότερα) είναι Προσωπικά Αναπτυγμένοι. 

Ο σταθερός κανόνας ''τα πάντα έχει ο μπαξές'', ισχύει και εδώ. Ανθρωποι με διαμαντένιους χαρακτήρες μαζί με τα σκατά και τα απόσκατα.

Αποφάσισε η κυρά Ρίτα μαζί με την φίλη της την κυρά Τούλα μια που δοκίμασαν όλες τις νέες γεύσεις βιολογικού τσαγιού και βαρέθηκαν , ας πάνε και σε μια συνεδρία ρέικι.

 Ξεσκόνισαν όλα τα βιβλιοπωλεία με ''εναλλάκτικα βιβλία'' κι άρχισαν να αποστηθίζουν βαθυστόχαστα τσιτάτα από Βουδισμό και Ζεν για να τα γράφουν στα status τους και να βλέπουν οι άλλες οι κυράτσες πόσο βαθιά πνευματικές είναι. Οι δε συζητήσεις τους...χάρμα ακουστικό. Την λέξη ''κάρμα'' την μεταχειρίζονται όπως οι υπόλοιποι κοινοί θνητοί το ''μαλάκα''.

"Και σου είπα χρυσή μου δεν θα σου πετύχει το κοτόπουλο σήμερα που ο Κρόνος μπήκε στον Ζυγό, τώρα πήρες όλο το κάρμα του πάνω σου!''

Κάρμα το ότι άναψε κόκκινο στο φανάρι νωρίτερα απ' οτι υπολόγιζε και μπλόκαρε ο συμπλέχτης, κάρμα η συνάντηση με τον μπατζανάκη του συνάδελφου με τον οποίο συνεργάζεται ο πρώην (ε δεν μπορεί κάτι θα σημαίνει! είναι γραφτό της μοίρας), κάρμα τα σάπια ροδάκινα στο μανάβικο...κάρμα κάρμα κάρμα μέχρι που αηδιάζεις ν' ακούς την λέξη η οποία έχει χάσει και το νόημα της πλέον.


 ''Είμαστε εργάτες του Φωτός!'' θα τις ακούσεις να βροντοφωνάζουν και ψάχνεις μήπως η αντανάκλαση απ΄τα λαμέ φουλάρια τους ,τις έχει κάνει να πιστεύουν ότι μεταλλάχτηκε και η αύρα τους.Βρίσκουν κι ένα Δάσκαλο ή Δασκάλα και το νόημα της ζωής τους έχει επιτευχθεί. Γίνονται φανατικές groupies! Πιο φανατικές κι απ' αυτές που είχε ο Mick Jagger στις δόξες του. Αν όμως τύχει κι αυτός ο δάσκαλος είναι πραγματικός διδάσκαλος προσωπικής ανάπτυξης και πει κάτι που ενοχλήσει το εγώ τους, από εργάτες του φωτός μεταλλάσσονται σε βοθρατζήδες του σκότους. Και μάλιστα πολύ σκατένιου σκότους....

"Αν έχεις δύο δωμάτια ,το ένα με άπλετο φως και το άλλο με μαύρο σκοτάδι και ανοίξεις δύο σχισμές σε αυτά τι πιστεύετε; Θα γεμίσει το φωτεινό με σκοτάδι ή το σκοτεινό με φώς ;’’ γράφει στο status της η βαθιά πνευματική και από κάτω οι έταιρες πνευματικές επευφημούν λες και μίλησε ο Παπανδρέου στην πλατεία Συντάγματος (προ Μνημονίου).

Ποιό φως χρυσή μου και ποιό σκοτάδι; Όταν δεν έχεις καθαρίσει τα υπόγεια, πως ν' ανέβεις στο ρετιρέ και περιμένεις να μπει και το φως εκεί μέσα;

 Αυτήν την αρχή την ξέρει μέχρι και η κουτσή κι αγράμματη καθαρίστρια που δεν έτυχε να έχει περίσσιο χρήμα να σπαταλήσει σε γιόγκες και αγγελικές συνεδρίες για να τα μάθει.

 Κι όταν λέω υπόγεια εννοώ τον κατώτερο εαυτό μας, με τις ζήλειες του, τα πάθη του, τον εγωισμό του, το δράμα του, την αυτολύπηση του και τα τοιαύτα.

 Γιατί αν εσύ μετά απο συνεχόμενα πέρα-δώθε σε συνεδρίες Αυτογνωσίας , πλέεις ακόμα σε πελάγη φιλαυτίας, ψευτοκολακείας και θεατρινισμού με γερές δόσεις Drama Queen μοτίβων, τότε δεν έχεις καθαρίσει τα υπόγεια. Και η μούχλα και η δυσωδία απ΄το ζοφερό εγώ σου ανεβαίνει μέχρι το ρετιρέ της καρδιάς.

ΤΑ ΚΑΤΕρΧΟΜΕΝΑ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΑ

«Άλλοι ζουν στα κατερχόμενα κι άλλοι στα κατεχόμενα» μου πέταξε με στόμφο ένας φίλος καθώς πίναμε καφέ σ ΄ένα εμπορικό πολυκατάστημα μεσημέρι Κυριακής. Του εξιστορούσα την εμπειρία απ΄την χτεσινοβραδινή μου επίσκεψη στα γενέθλια της μικρής μου ανηψιάς. Οι γνωστές κοινωνικές υποχρεώσεις θα μου πεις…
Ναι. Έιναι πολύ βαριά υποχρέωση να πρέπει να υποστώ τις πολύ «ώριμες» κουβέντες των καθως πρέπει κατοίκων των «κατεχόμενων». Κατεχόμενων από φόβους, κομπλεξισμό και απύθμενη βλακεία. Ευτυχώς ξέκλεψα χρόνο να περάσω με την μικρή μου ανηψιά ετών 10 και τους φίλους της. Κι εδώ έρχομαι να αντιπαραβάλλω τα κατερχόμενα με τα κατεχόμενα.
 Η μικρή διαφορά; το γραμμά ρ. Η μεγάλη διαφορά; Όταν συζητάς με παιδιά νιώθεις ένα κατερχόμενο ρεύμα να σε διαπερνάει κρυστάλλινο σα να τρέχει ποτάμι στη σπονδυλική σου στήλη. Έιναι αυτό που λένε οι ποιητές και οι φιλόσοφοι: ένωση με τον κόσμο των Ιδεών.
 Έιναι αυτό που αποκαλούν οι πνευματικοί δάσκαλοι «σύνδεση με την πηγή». Κι όσο πιο μικρό σε ηλικία είναι το παιδί που μιλάς, τόσο πιο μεγάλη η σοφία του. Έιναι ασύλληπτα μαγικό! Πολλές φορές θα ήθελα να είχαμε οι άνθρωποι μια συσκευή mute.
Έχετε ακούσει που οι άνθρωποι έχοντες μια αίσθηση λιγότερη έχουν οξυμένες όλες τις υπόλοιπες; Να κάνουμε mute π.χ την ακοή για να λειτουργήσει περισσότερο η όραση και κυρίως η όσφρηση. Να μυρίζουμε την ομορφιά μιας παιδικής ψυχής.
 Δεν είναι τυχαίο ότι τα μωρά φημίζονται για την μυρωδιά τους. Όση ώρα ήμουν στο δωμάτιο των παιδιών έκανα mute στους άλλους ήχους κι εστίασα στις φωνές τους κλείνοντας τα μάτια. Βρέθηκα σε μια υπόγεια φωτεινή πόλη.
 Αντί για διερχόμενα αυτοκίνητα είχε πυγολαμπίδες. Αντάλλασσαν αυτοκόλλητα και μιλούσαν για παντοτινή φιλία, δίνοντας μου μάθημα για μια αξία ξεχασμένη.
 Αντί για αεροπλάνα , αιωρούνταν χρυσαλίδες. Λέγανε το σ΄αγαπώ ξεκάθαρα και μοίραζαν πεταχτά φιλιά. Μικροσκοπικές νεράϊδες κρατούσαν φωτεινές μπάλες κι απ΄αυτές έσκαγε χρυσόσκονη που σχημάτιζε πασίδηλα στην ατμόσφαιρα την λέξη ΖΩΗ.

Τόσο μαγευτικές εικόνες μέσα σε μια στιγμή που έκλεισα τα μάτια, ακούγοντας τα παιδιά να μιλούν. Αλλαγή σκηνικού τώρα. Πάω στο σαλόνι που στρογγυλοκάθονται οι ‘’μεγάλοι ‘’. Κάνω το ίδιο mute κι εκεί. Ανούσιες συζητήσεις γύρω απ΄την πολιτική σκηνή με υποβόσκοντα συναισθήματα θυμού, βλακώδους εκδικητικότητας και βίας.Πιο κοντόφθαλμοι δεν γίνεται.
 Πιο σοκολάτα γάλακτος γίνεται. Ανόητα σχόλια από άνδρες προς τις γυναίκες της παρέας με ψήγματα σωβινισμού και καταπιεσμένης σεξουαλικότητας και από τα δύο φύλα. ‘Aκομψα αστεία προς τους έρμους τους έφηβους που τώρα πάνε να γίνουν άντρες ,αλλά με τέτοια πρότυπα δεν το κόβω. Όλα τελωσπάντων με το στερητικό α μπροστά. Κλείνοντας τα μάτια ήταν λες και άκουγα σκουλήκια να σούρνωνται. Σούρνωνται όπως στη χωριάτικη διάλεκτο, γιατί η εικόνα κάνει πιο πολύ θόρυβο έτσι και μεταφέρεται καλύτερα.

« Λέω να περάσω μια βόλτα απ΄το ΙΚΕΑ αύριο. Ε Κυριακή και ανοιχτά, ευκαιρία είναι» λέει το ένα σκουλήκι στο άλλο αφού έχουν αναλύσει διεξοδικά τις ιδεολογίες της Χρυσής Αυγής και τις σκοπιμότητες του Τσίπρα. Ευκαιρία για ποιον βρε τιποτένιο ανθρωπάριο; 
Ευκαιρία να πετάξεις τα παιδιά σου μέσα στο εμπορικό να τα μάθεις από μικρά πως ενεργεί ο καλός πολίτης- ε pardon- φορολογούμενος;
 Ευκαιρία να τα μάθεις ότι επικοινωνία σημαίνει να πίνεις τσιγάρα και καφέδες; Ευκαιρία να τα διδάξεις ότι οι σκλάβοι δουλεύουν όλες τις μέρες κι ότι είναι χαρά τους να εξυπηρετούν καθέναν που θέλει να ξεφορτωθεί για λίγες ώρες το παιδί του;
 Αυτό το γκρινιάρικο παιδί που δεν σταματάει να ζητάει να ζητάει…Τι ζητάει; προσοχή. Ποιοτικό χρόνο μαζί σου. Αλλά αυτό κοστίζει πολύ για να το δώσεις. Οπότε προτιμάς να το μπουκώνεις με ζαχαρωτά και κακοραμμένα χνουδωτά ζωάκια απ΄το ΙΚΕΑ. Κοστίζουν λιγότερο.
 Μια Κυριακή είχε αυτός ο έρμος ο ήλιος να σε κάνει να τον κοιτάξεις στα μάτια σκουλήκι και να κατανοήσεις την αξία της ζωής σου. Αλλά εσύ προτίμησες να κλειστείς στα εμπορικά. Μην τύχει και ξεφύγεις απ΄το κοπάδι κι από σκουλήκι γίνεις Άνθρωπος
. Κι αφού βαρεθείς την πρήχτρα την γυναίκα σου που κακαρίζει για τα λιγοστά χρήματα στο πορτοφόλι σου-η μαμά της την έμαθε ότι η μόνη της δύναμη είναι η μουρμούρα-και το παιδί που δεν το βουλώνει( o εγκέφαλος δεν αιματώνεται χωρίς τ΄οξυγόνο της φύσης οπότε λογικό να πλαντάζει) ,τότε κάθεσαι σε μια γωνιά να καπνίσεις γουλιά γουλιά τον αργό θάνατο της ψυχής σου.

« θέλεις να σου βάλω κάτι να πιεις; τι έχεις; φαίνεσαι κουρασμένη» με ξυπνάει απ΄τις σκέψεις η φωνή της ξαδέρφης μου.

« Ναι ξαφνικά νιώθω πολύ κουρασμένη. Όχι δεν θέλω να πιω. Προτιμώ να πάω μέσα να καληνυχτίσω τα παιδιά, να μου ανεβάσουν την διάθεση και να φύγω» της απαντάω. Με κοιτάει απορημένη όπως και όλη η παρέα των μεγάλων.

« Οι συζητήσεις μας με το τίποτα και οι σιωπές μας με το πραγματικό. Ένα ωραίο άρθρο που βρήκα ανάμεσα στις χαζομάρες που κυκλοφορούν στο facebook. Θα στο στείλω να το διαβάσεις.» προσθέτω και αποχωρώ από την σκουληκότρυπα.