Η ΓΑΖΑ ΜΕΣΑ ΜΑΣ

Πόσο πολύ θαυμάζω τις παιδικές ψυχές εκείνες που σκοτώνονται και θυσιάζονται για να μας επιστήσουν την προσοχή ότι δεν πάει άλλο με τόσο μίσος. Έχουμε πιάσει πάτο σαν ανθρωπότητα.

Σήμερα στο μετρό πιάστηκαν στα χέρια ένας γεράκος με έναν νεαρότερο κύριο. Επειδή ο ένας έσπρωξε τον άλλον. Ποιος, ποιον δεν έχει σημασία. Άκουσα αργότερα ότι ο νεαρός θα πήγαινε στην πρεσβεία του Ισραήλ να διαμαρτυρηθεί για τα πρόσφατα γεγονότα.

Μα καλέ μου πως θα πας να διαμαρτυρηθείς για την ειρήνη όταν εσύ ο ίδιος έχεις το μίσος μέσα σου; Όταν όλοι μας κατεβάζουμε χολή για τον γείτονα, τον μπατζανάκη, τη νύφη, τη συνάδελφο και πάει λέγοντας.

Βλέπεις στα διάφορα blogs τις σκληρές εικόνες των σκοτωμένων και στεναχωριέσαι, αγαναχτείς και λες «Μα κάτι πρέπει να κάνουμε για να σταματήσει αυτή η κατακρεουργία».
Στο επόμενο λεπτό όμως παίρνεις τηλέφωνο την Τροχαία για να καρφώσεις αυτόν που πάρκαρε παράνομα έξω απ΄το σπίτι σου και σου χαλάει τη μόστρα. Ή παίρνεις τηλέφωνο την ξαδέλφη σου να διαμαρτυρηθείς για το πόσο άθλια είναι η νύφη σου ή ο γαμπρός σου.

«Αχ τι κρίμα τα παιδάκια στη Γάζα!  Ναι και να σου συνεχίσω λοιπόν τι μου έκανε αυτή η σιχαμερή η συνάδερφος στο γραφείο…»
Κι εκτοξεύονται οι κακίες ατελείωτα και σε μεγατόνους. Απλά δεν είναι ορατές όπως οι εκρήξεις στη Γάζα.
Κι αυτό το να μάχεσαι για την ειρήνη πόσο αντιφατικό! Είναι σα να λες ότι πηδιέσαι για την παρθενιά. Πως διαμαρτύρεσαι να υπάρχει ειρήνη εκεί έξω όταν δεν την έχεις βρει εσύ ο ίδιος μέσα σου;
Και τι να κάνεις;

Σταμάτα να φωλιάζεις κακίες και χολή μέσα σου.  Πες στα, ξεθύμανε τα εκεί που πρέπει αλλά επιτέλους προχώρα παρακάτω και συγχώρα. Θα μου πεις τι δουλειά έχει η δική μου συγχώρεση με μια αδικία που συμβαίνει μίλια μακριά;

Δεν θα σου παραθέσω τους εκατοντάδες φιλόσοφους και μεγάλους ηγέτες που τα έχουν πει αυτά, αιώνες πριν τα σοφιστώ εγώ η ταπεινή αρθρογράφος.
Θα σε ρωτήσω μόνο κάτω πολύ απλό: Πως περιμένεις να πολεμήσεις τον πόλεμο με πόλεμο; Και μόνο αυτή η φράση ακούγεται τραγελαφική και παράλογη.

«Realize that the world is in you and not vice versa » γράφει ένα graffiti σύνθημα.
Μέσα μας επικρατεί μόνιμα ένας πόλεμος με τον εαυτό μας και με τους άλλους. Συνήθως τα θύματα είμαστε εμείς, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Αυτό που βλέπεις στην τηλεόραση και τις εφημερίδες είναι αυτό που συμβαίνει μέσα σου.
Ένα εκατομμύριο εμφύλιοι έχουν συμβεί ανά την ιστορία και φυσικά η Ελλάδα δεν λείπει, αλλά οι άνθρωποι δεν έμαθαν το πιο απλό.
Ότι από ένα μικρό σπόρο κακίας ξεκινάει, απ΄αυτό το τσακ που είσαι έτοιμος να αρπαχτείς με τον άγνωστο στο φανάρι γιατί ακούμπησε το αμάξι σου. Έτσι καταλήγει σε βομβαρδισμένη πόλη.

Κι όταν κοινοποιείς στα κοινωνικά δίκτυα εικόνες με κομματιασμένα παιδιά τάχα μου για να κινητοποιήσεις την ευαισθησία του κόσμου, ποιον νομίζεις ότι εξυπηρετείς;
Σπέρνεις φόβο, αηδία και αρνητισμό και νομίζεις ότι με αυτή την αγανάχτηση θα επανέλθει η ειρήνη; Δηλαδή αν σ’ ένα φαγητό που βράζει και καίγεται, εμείς του ρίξουμε ένα επιπλέον εύφλεκτο υλικό θα σώσουμε το φαγητό και τη γεύση του; Θα επανέλθει στην αρχική του κατάσταση; Δε νομίζω darling.

Το ότι μας ταΐζουν φόβο για να είμαστε σε αέναο πόλεμο μεταξύ μας είναι γνωστό τοις πάσει: δημόσιοι vs ιδιωτικοί υπάλληλοι, καπνιστές vs αντικαπνιστές, ποιοτικοί vs ελαφρολαίκοι και τα παρατασσόμενα στρατόπεδα είναι ατελείωτα.
Μην τους βοηθάς κι εσύ ρίχνοντας κι άλλο αλάτι στην ξεσκισμένη πληγή. Αυτό που μας λείπει είναι η ομόνοια και δεν εννοώ την πλατεία. Κάθε μέρα σφάζονται εκατοντάδες για να κατανοήσεις τέλωσπαντων ότι οφείλεις να μονιάσεις με τον εαυτό σου  πρωτίστως και με τους άλλους.
"Το μεγαλύτερο δώρο που μπορείτε να δώσετε στους άλλους
είναι το να είστε ευτυχισμένοι και αισιόδοξοι εσείς οι ίδιοι...” λέει ο
Dr. Edward Bach.
Θες να σώσεις τον κόσμο;
Ερωτεύσου, αγάπα αληθινά και συγχώρα.


Όταν ήμουνα μικρή την 8η Μαρτίου

Όταν ήμουνα μικρή μου είπαν στο σχολείο να διαβάζω και να γίνω καλή μαθήτρια ούτως ώστε να μπω στο Πανεπιστήμιο να έχω μια δουλεία στα χέρια μου σε περίπτωση που ο άντρας μου με χωρίσειΣε περίπτωσηδιότι το να παντρευτώ ήταν δεδομένος στόχος. Και φυσικά μου είπανε ότι αν ήμουν τυχερή θα έβρισκα έναν άντρα αρκετά πλούσιο να με συντηρεί ως γυναίκα-βραβείο. Μου απόκρυψαν βέβαια ότι οι γυναίκες με τα Louis Vuiton που συχνάζουν σε σπα θέρετρα αντί να δουλεύουν, αυτές οι γυναίκες-βραβεία δεν έχουν άποψη.
Όταν ήμουν σε θέση να πάρω χαμπάρι ότι οι γυναίκες κάθε 8 Μαρτίου πρέπει να λαμβάνουν τριαντάφυλλα και χρόνια πολλά, μου είπανε ότι γιορτάζουμε απλά την ισότητα μας με τους άντρες και μου ανέφεραν για κάτι σουτιέν που έκαψαν κάποτε κάποιες γυναίκες.
Δεν μου εξήγησαν ποτέ τι σημαίνουν τα τριαντάφυλλα. Δεν με πληροφόρησαν ποτέ για το σύνθημα «ψωμί και τριαντάφυλλα» που φώναξαν κάποτε ένα πλήθος υφάντρες στη Νέα Υόρκη. Έμαθα ούσα πολύ μεγάλη για το συμβάν που κάποτε λαμπάδιασαν μέσα σ ένα εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας πάμπολλες εργάτριες  που τις είχαν να δουλεύουν κλειδωμένεςΤώρα έχουμε εκσυγχρονιστεί, βαράμε κάρτες.
 Δεν χρειάζεται να έχεις τους σκλάβους κλειδωμένους, όταν η σκλαβιά τους εξαρτάται απ΄τη συντήρηση του πλαστού lifestyle. Μπορείς απλά να απειλήσεις τη σύγχρονη εργάτρια της Μarfin Bank να μην φύγει απ΄τη τράπεζα αλλιώς θα χάσει το πολυπόθητο status της κι έτσι να σκάσει σαν το ποντίκι από την μολώτοφ αναρχικών. Αλλά συγνώμη ξέφυγα απ΄το θέμα.
Μου είπαν απλά ότι τώρα έχουμε ισότητα και δουλεύουμε το ίδιο με τους άντρες. Δεν μου ανέφεραν ποτέ ότι αυτό έγινε για να συνεισφέρουμε στη φορολόγηση κάθε πολίτη, όχι μόνο των αντρών. Μου είπαν ότι τώρα δουλεύουμε το ίδιο 8ωρο και πληρωνόμαστε το ίδιο, αλλά στο σπίτι εμείς θα πρέπει να κάνουμε κουμάντο όλες τις δουλειές και τα παιδιά, γιατί αυτά δεν είναι αντρικές εργασίες. Η γυναίκα είναι ερωμένη, είναι μούσα, είναι συγχρόνως μάνα και γενικά τα κάνει όλα και συμφέρει αυτό μου είπαν.
Δεν μου είπαν ποτέ για τις shield maidens των Σκανδιναβικών χωρών. Δεν μου εξήγησαν ποτέ για τις μητριαρχικές κοινωνίες ενός σωρό ανεπτυγμένων πολιτισμών του παρελθόντος. Μου είπαν ότι η λατρεία της μάνας γης ήταν περασμένες πρακτικές και δεν με πληροφόρησαν ποτέ για τα 3 εκατομμύρια γυναικών που κάηκαν στην πυρά της Ιεράς Εξέτασης επειδή εξασκούσαν θεραπευτικές πρακτικές με βότανα.
Μου είπαν ότι ο αληθινός θεός είναι ένας και έχει αντρική μορφή. Μου είπαν ναι μεν να προσκυνώ την Παναγία που γέννησε τον θεάνθρωπο, αλλά ότι δεν χώραγε να μπει στην Αγία Τριάδααυτήμια γυναίκα. Ακόμα δεν καταλαβαίνω πως μερικές που το παίζουν φεμινίστριες προσκυνάνε ακόμα ένα τέτοιο δόγμα. Ιgnorance is a bliss λένε.
Όταν ήμουνα μικρή με έμαθαν να παίζω με Barbie και ότι το ροζ είναι το χρώμα των κοριτσιών. Το σπίτι της Barbie δεν έβγαινε σε άλλα χρώματα. Ούτε ακόμα και σήμερα. Τα κουζινικά ήταν τότε πολύ της μόδας και σήμερα έχουμε εξελιχτεί τόσο πολύ που πουλάνε ροζ φουρνάκια για κοριτσάκια στα καταστήματα παιχνιδιών.
Επίσης όταν ήμουνα μικρή σε ηλεκτρονικό παιχνίδι μόνο ο super Mario υπήρχε που έσωζε πριγκίπισσες. Έτσι μεγάλωσα ως πριγκίπισσα που περίμενε να σωθεί. Χρειάστηκε να ανακαλύψω από μόνη μου ότι μπορώ κι εγώ να χρησιμοποιήσω κατσαβίδια αντί να περιμένω κάποιον να με σώσει.
Όταν έγινα έφηβη μου είπαν ότι τα αγόρια όσο τα φτύνεις, τόσο κολλάνε και ένα σωρό άλλα τέτοια για να μάθω να έχω τους άντρες στα πόδια μου. Δεν μου ανέφεραν ότι κανείς δεν χρειάζεται να κυνηγά κανέναν κι ότι υπάρχουν κι άλλοι στόχοι για ένα κορίτσι απ΄το να περιστρέφει τη ζωή της για το πώς θα κολλήσει μαζί της ο ωραίος με τους κοιλιακούς.
Μέσα στην όλη σεξουαλική επανάσταση, τα εφηβικά περιοδικά μου έμαθαν για τον κλειτοριδικό και τον κολπικό οργασμό, αλλά δεν μου είπαν ότι ακόμη και σήμερα σε χιλιάδες κοριτσάκια χωρών σαν το Σουδάν, κόβουν τις κλειτορίδες τους και τις πουλάνε σε ηλικία 12 χρονών σε υποψήφιους συζύγους.
Αυτά τα περιοδικά μου είπαν επίσης ότι μπορώ να κάνω σεξ με όποιον γουστάρω και όσους γουστάρω γιατί πια έχουμε ισότητα, αλλά στον άντρα της ζωής μου να μην πω ότι πήγα με πάνω από τρεις. Προφανώς ακόμα θεωρείται ταμπού παρά την ισότητα.
Μου είπαν επίσης ότι το απαύγασμα της γυναικείας θηλυκότητας είναι τα τακούνια. Σχεδιάστηκαν από άντρες σχεδιαστές για να τονίζουν τις ωραίες μας γάμπες κι από κει που κάποτε το τακούνι ήταν 3 εκατοστά, τώρα έχει φτάσει στους 12 πόντους και μας κάνει να φαινόμαστε θεές. Για ποιους;
 Όταν άρχισα να ρίχνω το μισθό μου στις γόβες, κανείς δεν μου είπε ότι θα αποκτήσω κότσι και φλεβίτιδα απλά για να ερεθίζω τα αρσενικά με την κομψότητα μου. Γυναίκες με τακούνια, ένα καθαρά σεξιστικό σύμβολο, μπήκαν πάνω απ΄τη λεζάντα Happy womens day
Πέρα απ΄τα τακούνια μου είπανε να γίνω επιτυχημένη για να φοράω ρούχα μάρκες, πίνοντας το απεριτίφ μου στα διάφορα trendy club όταν γιορτάζω την μέρα της Γυναίκας. Δεν μου είπανε ότι αυτές οι μάρκες ράβονται σε εργοστάσια τρίτων χωρών από εργάτριες που δουλεύουν 24 ώρες το 24ωρο μένοντας μέσα, τρώγοντας ψωμί, αφοδεύοντας στην αποθήκη και όποια δεν αντέχει θάβεται στους λάκκους του εκάστοτε εργοστασίου μαζί με τον σωρό Με λίγα λόγια η κατάσταση 150 χρόνια μετά δεν διαφέρει από τον τότε βασανιστικό θάνατο των υφάντρων της Νέας Υόρκης. Απλά η τοποθεσία άλλαξε.

 Δεν ξέρω να σας πω τι ακριβώς γιορτάζουμε και τι ακριβώς έχουμε πετύχει όταν ζούμε σε μια επίπλαστη ροζ φουσκίτσα. Πάντως θα ήθελα να έχουμε κάτι να γιορτάζουμε όταν εφαρμόσουμε τα λόγια της αγαπημένης μου συγγραφέως, Lynn Andrews:

«Οι άντρες μαθαίνουν στις γυναίκες πώς να οργανώνουν την συνείδηση τους, ιδιαίτερα στην καθημερινή τους ζωή. Οι γυναίκες μαθαίνουν στους άντρες για το ιερό όνειρο, πώς να δέχονται και να εφαρμόζουν την σοφία της συνείδησης τους. Οι γυναίκες μαθαίνουν στους άντρες πώς να ζουν. Οι άντρες μαθαίνουν στις γυναίκες πώς να εκφράζουν τα όνειρα τους και πώς να πετυχαίνουν την ανταλλαγή ενέργειας, όπως και τις άλλες ανταλλαγές-χρημάτων, τροφίμων και υλικών αγαθών. Αν οι γυναίκες δεν μπορούν να αναλάβουν υπεύθυνα την ολοκλήρωση του ίδιου τους του εαυτού, της γυναικείας φύσης τους, τότε οι άντρες δεν θα μάθουν ποτέ την γυναικεία φύση που κρύβουν μέσα τους και η Γη θα παραμείνει σε πλήρη δυσαρμονία»

Ο σεβασμός δεν απαιτείται κυρίες μου, κερδίζεται. Έχετε τα μέσα, μάθετε την ιστορία και τους εαυτούς σας.