Once there was a maiden who lived in a tomb and the
tomb was made in her image.
Because she lived in a tomb, she became like the Dead.
She slept and dreamed.
And sometimes she woke and walked within the confines
of her tomb.
“Why do you move?” her
own ghost asked. “why walk at all?”
“I’m not trapped while yet I run” said she.
Μichael Goodwin,John Morke,Holden Shearer
Glories
of the most high, Exalted.
Πολλοί από τους γηγενείς του
Διαμαντένιου Βουνού δε νοιάζονταν για το διάσημο παρελθόν τους και την τωρινή
απελπιστική τους κατάσταση. Υπήρχαν όμως και μερικοί, οι Ονειρευτές, που
γνώριζαν τις χαμένες δόξες της φυλής τους και επιθυμούσαν διακαώς να
επαναφέρουν την ιστορία της. Η πιο γνωστή από αυτούς τους εξαίρετους ήρωες
ονομαζόταν Αριάδνη.
Εκείνη ορκίστηκε να βρει τους ανθρώπους της φυλής της, ψάχνοντας στις πιο δύσβατες περιοχές της Γης και να αποκαταστήσει την αλλοτινή τους φήμη. Εξερευνώντας τα πιο απομακρυσμένα σπήλαια για να βρει τους ανθρώπους της, τους Ονειρευτές, συνάντησε τα πιο απεχθή και ξεχασμένα απ΄την ιστορία τέρατα.
Βδελυρά πλάσματα που συσσωρεύονταν κάτω απ΄την επιφάνεια της Γης. Μετά από αρκετά χρόνια ατελείωτων ταξιδιών, βρήκε ένα κρυστάλλινο σπήλαιο σπαρμένο με εργαλεία. Το σπήλαιο ήταν πιο βαθιά χωμένο στη Γη απ΄ότι τα υπόλοιπα.
Κοιτώντας γύρω της, παρατήρησε έναν λάκκο με λευκό πηλό. Ξαφνικά από τον λάκκο ξεπήδησε μια απόκοσμη φιγούρα, διατείνοντας ότι ονομάζεται Αυτόχθων και στη συνέχεια την χτύπησε! Το χτύπημα απ΄το σφυρί την άφησε αναίσθητη αλλά σαν να σκάλισε την ψυχή της όπως ένα γλυπτό.
Η Αριάδνη ξυπνώντας, κατανόησε το μήνυμα που της δόθηκε και επέστρεψε στο Διαμαντένιο Βουνό. Οι περισσότεροι απ΄τους Ονειρευτές παρέμεναν θαμμένοι κάτω απ΄τις πέτρες. Η Αριάδνη βρήκε τους βράχους που προεξείχαν και άρχισε να κοπανά με τον πέλεκυ. Σύντομα σχηματίστηκε η πρώτη φιγούρα απ΄τους ανθρώπους της.
Την κοίταξε με εμπιστοσύνη κι ευλάβεια κι η Αριάδνη ονόμασε αυτόν τον άνθρωπο Ερμόδωρο, αυτόν που φέρει τα βάρη. Μετά βρήκε μια άλλη πέτρα από Νεφρίτη, την πελέκησε κι έφερε στο φως ένα ακανόνιστο πλάσμα που το ονόμασε Λυκόφρων, το Σφυρί της Λύπης.
Έπειτα βρήκε μια πιο σπάνια απ΄τις προηγούμενες πέτρα. Αντιλήφθηκε ότι πρόκειται για έναν κρύσταλλο ψυχής άθραυστο που οι άνθρωποι της φυλής της, είχαν ξεχάσει πώς να ελευθερώνουν. Η Αριάδνη σμίλεψε την φιγούρα προσεκτικά και το πλάσμα που ανασηκώθηκε, την κοίταξε με βλέμμα γεμάτο λαμπρότητα και πάθος. Έτσι ονόμασε αυτό το πλάσμα Ελπίδα.
Εκείνη ορκίστηκε να βρει τους ανθρώπους της φυλής της, ψάχνοντας στις πιο δύσβατες περιοχές της Γης και να αποκαταστήσει την αλλοτινή τους φήμη. Εξερευνώντας τα πιο απομακρυσμένα σπήλαια για να βρει τους ανθρώπους της, τους Ονειρευτές, συνάντησε τα πιο απεχθή και ξεχασμένα απ΄την ιστορία τέρατα.
Βδελυρά πλάσματα που συσσωρεύονταν κάτω απ΄την επιφάνεια της Γης. Μετά από αρκετά χρόνια ατελείωτων ταξιδιών, βρήκε ένα κρυστάλλινο σπήλαιο σπαρμένο με εργαλεία. Το σπήλαιο ήταν πιο βαθιά χωμένο στη Γη απ΄ότι τα υπόλοιπα.
Κοιτώντας γύρω της, παρατήρησε έναν λάκκο με λευκό πηλό. Ξαφνικά από τον λάκκο ξεπήδησε μια απόκοσμη φιγούρα, διατείνοντας ότι ονομάζεται Αυτόχθων και στη συνέχεια την χτύπησε! Το χτύπημα απ΄το σφυρί την άφησε αναίσθητη αλλά σαν να σκάλισε την ψυχή της όπως ένα γλυπτό.
Η Αριάδνη ξυπνώντας, κατανόησε το μήνυμα που της δόθηκε και επέστρεψε στο Διαμαντένιο Βουνό. Οι περισσότεροι απ΄τους Ονειρευτές παρέμεναν θαμμένοι κάτω απ΄τις πέτρες. Η Αριάδνη βρήκε τους βράχους που προεξείχαν και άρχισε να κοπανά με τον πέλεκυ. Σύντομα σχηματίστηκε η πρώτη φιγούρα απ΄τους ανθρώπους της.
Την κοίταξε με εμπιστοσύνη κι ευλάβεια κι η Αριάδνη ονόμασε αυτόν τον άνθρωπο Ερμόδωρο, αυτόν που φέρει τα βάρη. Μετά βρήκε μια άλλη πέτρα από Νεφρίτη, την πελέκησε κι έφερε στο φως ένα ακανόνιστο πλάσμα που το ονόμασε Λυκόφρων, το Σφυρί της Λύπης.
Έπειτα βρήκε μια πιο σπάνια απ΄τις προηγούμενες πέτρα. Αντιλήφθηκε ότι πρόκειται για έναν κρύσταλλο ψυχής άθραυστο που οι άνθρωποι της φυλής της, είχαν ξεχάσει πώς να ελευθερώνουν. Η Αριάδνη σμίλεψε την φιγούρα προσεκτικά και το πλάσμα που ανασηκώθηκε, την κοίταξε με βλέμμα γεμάτο λαμπρότητα και πάθος. Έτσι ονόμασε αυτό το πλάσμα Ελπίδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου