The only people for me are the mad ones...

Δέχτηκα ένα τηλεφώνημα σήμερα από κάποιον που μου είπε ότι γράφει διηγήματα και ποιήματα και με ρωτούσε πουνα τα στείλει.

Μου ανέλυσε μέσα σε τρία λεπτά το περιεχόμενο των γραπτών του και μιλούσε τόσο  έντονα και παθιασμένα  που νόμιζα είτε  ότι μου κάνει πλάκα,ειτε ότι είναι τρελός.
Του απάντησα κάπως κουμπωμενη και μουδιασμένη ότι θα του στείλω το link με τον διαγωνισμό διηγημάτων παρόλο που κατανοουσα απόλυτα τον κόσμο των γραπτών που μου περιέγραφε.

Τον κατανοουσα γιατί γράφω κατά αυτόν τον τρόπο κι εγώ. Όμως Επ ' ουδενί  δεν  κατακλυω έναν άγνωστο με την τρέλα μου όπως έκανε εκείνος.
Μου το απαγορεύει η κοινωνική μου μάσκα. Μου το απαγορεύει η αναγκη μου να ταιριαζω με τις νορμες και τους τυπους. Με σταματάει ο φόβος μου να μην με θεωρήσουν  εξαρχης ψυχωτικο ατομο, αυτοί που με γνωρίζουν πρώτη φορά.
Όμως δεν έχεις το δικαίωμα να λες ότι γράφεις,οτι σχεδιάζεις φορέματα ή οτι ζωγραφιζεις, αν δεν μπορείς να παρουσιασεις το πάθος σου ως ολοκληρωτικό μέρος της ύπαρξης σου.
Τότε δεν είναι πάθος. Κι αν δεν είναι πάθος κι είναι απλά αλλο ενα like, τότε δεν είναι σίγουρα το Dharma σου: δηλαδή δεν γεννήθηκες γι αυτό τον σκοπό.

Ο jack Kerouac στο μυθιστόρημα "The Road" έχει γράψει την θεϊκή ρηση : "the only people for me are the mad ones. The ones who are mad to live,mad to talk,mad to be saved, desirous of everything at the same time ,the ones who never yawn or say a commonplace thing,but burn burn burn like fabulous yellow roman candles exploding like spiders among the stars."

Ξέρω αρκετούς ανθρώπους που έβαλαν τις πουεντ, τα γραπτά ή τα ραπτικα τους στο συρτάρι. Η μητέρα μου είναι ένας απ'αυτους. Ήταν σα να είχε πέσει σε λήθαργο, μέχρι που ξαναεπιασε το μολύβι από κάρβουνο.
Εκτός κι αν είσαι τόσο τυχερός όσο η J.K. Rowling, το πάθος σου μαλλον δεν θα  σου αποφερει χρήματα .
Όμως το να βγάλεις την τρέλα σου και τον κόσμο σου προς τα έξω, θα σου αποφερει κάτι πολύ σημαντικοτερο: την κινητηριο δύναμη για να ΖΕΙΣ με κεφαλαία.