OI creep-ΕΙΣ

Θέλω να μου πεις την πρώτη σκέψη που σου έρχεται στο μυαλό όταν αντικρύζεις ένα άτομο με κάποια δυσμορφία. Μην κλέβεις...όχι την δεύτερη την πιο εξευγενισμένη. Και τι εννοώ δυσμορφία, θα αναρωτηθείς.

Όταν δυσκολεύεσαι να αποδεχθείς την μη φυσιολογική μορφή ενός ανθρώπου, είτε διότι έχει στραβισμό, νανισμό, ή αυτισμό κ.τ.λ. Μπορεί ναι μεν όλοι αυτοί με τα σύνδρομα σε –ισμο να γεννήθηκαν από την φύση όπως όλοι μας, αλλά το μάτι σου δεν το θεωρεί φυσιολογικό.

Κι υπάρχει κάτι πέρα απ΄τον αισθητήρα του ματιού μας που λέγεται Κριτής των Πάντων. Άσχημο είναι ότι δεν έχει σχήμα. Αυτό είναι το νόημα της λέξης. Αλλά εμείς ακόμα κι αν κάποιος έχει σχήμα, τον χαρακτηρίζουμε γιατί δεν έχει το αποδεκτό σχήμα για την δική μας αισθητική. Το κάνω εγώ και το κάνεις εσύ. Όσο κι αν παίρνεις μετά το βλέμμα της λύπησης αν πρόκειται για άτομο με κάποια αναπηρία.

Υπάρχουν βέβαια και οι ακόμα πιο θρασείς, που γυρνάνε το κεφάλι σαν την κουκουβάγια όταν βλέπουν να μπαίνει στο χώρο ένας νάνος. Δεκατέσσερα χρόνια μετά το σπάσιμο των ταμείων που έκανε το Lord Of The Rings και με τον Peter Dinclage του Game Of Thrones να έχει μπει στην λίστα των γοητευτικών αντρών του πλανήτη, αντιμετωπίζουν τους νάνους σαν τέρατα από freak show.

«Κι αυτό εσύ το λες περιθωριοποίηση;» με ρώτησε η φίλη μου η Χρύσα, μαία κατά το επάγγελμα, όταν της το ανέφερα μια μέρα. « Όταν η απόρριψη ξεκινά απ΄τη μήτρα της μάνας, τι μου λες εσύ για τους τρίτους...Προχτές μου ήρθε ένα ζευγάρι που πρόσφατα γέννησαν δίδυμα. Ξέρεις ποιο ήταν το αίτημα τους;» με ρώτησε.

« Ήθελαν να παραλάβουν μόνο το ένα που ήταν υγιές. Το άλλο που είχε πιο μεγάλο κεφάλι και συνεπώς κάποιο εγκεφαλικό πρόβλημα είπαν να μας το αφήσουν. Ακούς; Να μας το αφήσουν λες κι ήταν για τον κάδο των αχρήστων, όχι το μωρό τους!» συνέχισε και την κοιτούσα αποσβολωμένη.

Ζώντας στον δικό μου παραμυθένιο κόσμο, αντιμετωπίζω με έξαψη τα άτομα με τέτοιες ιδιαιτερότητες, ως ξεχασμένα όντα από κάποια φυλή της Μέσης Γης του Τόλκιεν.

Στην πραγματικότητα που ζούμε όμως, υπάρχουν μόνο τέρατα. Τέρατα που κατοικούν στο νου μας, χωρίς εμείς να το παίρνουμε χαμπάρι. Κάτι σκουληκάρες που επικρίνουν, απορρίπτουν κι απομονώνουν οτιδήποτε βγδελυρό.

Σου προκαλούν αίσθηση αυτά που σου λέω; Θες να το κλείσεις και να πας σε κάτι πιο light, να αφήσεις και το παράσιτο σου να κοιμηθεί; Να διαβάσεις για έρωτες κι αγάπες ας πούμε; Αγάπη: τι υπερτιμημένη λέξη και πόσο λάθος την κοτσάρουμε μόνο σε ορισμένα είδη σχέσεων. Πως περιμένεις καλέ μου να σε αγαπήσει ο/η τάδε, αν εσύ ο ίδιος δεν έχεις αγάπη μέσα σου για όλα τα πλάσματα;

Καλέ έχω! Δεν βλέπεις; Λένε κάποιοι υπέρτατοι υποκριτές και πατάνε like και κοινοποίηση σε φωτό που πρόκειται για κάποιο παιδάκι με σύνδρομο.Την επόμενη στιγμή όμως, δυσανασχετούν όταν στον ΗΣΑΠ κάθεται δίπλα τους το αυτιστικό και κουνάει σπαστικά τα χέρια του.

 Και κάποιες κυρίες κοιτάνε με συμπόνοια κι ευχαριστούν τον θεό, που το αυτιστικό μύασμα δεν το έχουν στη δική τους οικογένεια.  Το παιδάκι βέβαια ποσώς το νοιάζει πως το κοιτάς εσύ. Παρατηρεί την διαδρομή κι ανοίγει χαρούμενο το στόμα. Τα σάλια τρέχουν και κάποιες κοπελίτσες χασκογελούν κορο’ι’δευτικά. Το χασκογελούν βέβαια έχει διαφορά με το ουσιαστικό χαμόγελο του μικρού.

Ίσως αυτό και να ζηλεύουν υποσυνείδητα. Το παιδάκι αυτό, στο δικό του μικρόκοσμο είναι απαλλαγμένο από την φυλακή που είμαστε χωμένοι εμείς οι υπόλοιποι: το τι θα πουν οι άλλοι. Ενθουσιάζεται με το σχήμα των σπιτιών, με το χρώμα των καθισμάτων, χαίρεται αυτά τα μικρά που εμείς δεν παρατηρούμε. 

Βγάζει ενοχλητικές για μας κραυγές, που όμως για κείνο είναι μελωδίες στο τραγούδι της ζωής του. Είναι στ’ αλήθεια ευτυχισμένο.

 Κι εμείς θεωρούμαστε τυχεροί που διαθέτουμε φυσιολογικό σχήμα και την λογική να εκτιμήσουμε τα μεγάλα νοήματα.Αλλά ευτυχισμένοι σαν εκείνο, δεν είμαστε. Πότε θα νιώσουμε έτσι;

Ίσως όταν πεθάνει ο κριτής μέσα μας.