ΤΑ ΚΑΤΕρΧΟΜΕΝΑ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΑ

«Άλλοι ζουν στα κατερχόμενα κι άλλοι στα κατεχόμενα» μου πέταξε με στόμφο ένας φίλος καθώς πίναμε καφέ σ ΄ένα εμπορικό πολυκατάστημα μεσημέρι Κυριακής. Του εξιστορούσα την εμπειρία απ΄την χτεσινοβραδινή μου επίσκεψη στα γενέθλια της μικρής μου ανηψιάς. Οι γνωστές κοινωνικές υποχρεώσεις θα μου πεις…
Ναι. Έιναι πολύ βαριά υποχρέωση να πρέπει να υποστώ τις πολύ «ώριμες» κουβέντες των καθως πρέπει κατοίκων των «κατεχόμενων». Κατεχόμενων από φόβους, κομπλεξισμό και απύθμενη βλακεία. Ευτυχώς ξέκλεψα χρόνο να περάσω με την μικρή μου ανηψιά ετών 10 και τους φίλους της. Κι εδώ έρχομαι να αντιπαραβάλλω τα κατερχόμενα με τα κατεχόμενα.
 Η μικρή διαφορά; το γραμμά ρ. Η μεγάλη διαφορά; Όταν συζητάς με παιδιά νιώθεις ένα κατερχόμενο ρεύμα να σε διαπερνάει κρυστάλλινο σα να τρέχει ποτάμι στη σπονδυλική σου στήλη. Έιναι αυτό που λένε οι ποιητές και οι φιλόσοφοι: ένωση με τον κόσμο των Ιδεών.
 Έιναι αυτό που αποκαλούν οι πνευματικοί δάσκαλοι «σύνδεση με την πηγή». Κι όσο πιο μικρό σε ηλικία είναι το παιδί που μιλάς, τόσο πιο μεγάλη η σοφία του. Έιναι ασύλληπτα μαγικό! Πολλές φορές θα ήθελα να είχαμε οι άνθρωποι μια συσκευή mute.
Έχετε ακούσει που οι άνθρωποι έχοντες μια αίσθηση λιγότερη έχουν οξυμένες όλες τις υπόλοιπες; Να κάνουμε mute π.χ την ακοή για να λειτουργήσει περισσότερο η όραση και κυρίως η όσφρηση. Να μυρίζουμε την ομορφιά μιας παιδικής ψυχής.
 Δεν είναι τυχαίο ότι τα μωρά φημίζονται για την μυρωδιά τους. Όση ώρα ήμουν στο δωμάτιο των παιδιών έκανα mute στους άλλους ήχους κι εστίασα στις φωνές τους κλείνοντας τα μάτια. Βρέθηκα σε μια υπόγεια φωτεινή πόλη.
 Αντί για διερχόμενα αυτοκίνητα είχε πυγολαμπίδες. Αντάλλασσαν αυτοκόλλητα και μιλούσαν για παντοτινή φιλία, δίνοντας μου μάθημα για μια αξία ξεχασμένη.
 Αντί για αεροπλάνα , αιωρούνταν χρυσαλίδες. Λέγανε το σ΄αγαπώ ξεκάθαρα και μοίραζαν πεταχτά φιλιά. Μικροσκοπικές νεράϊδες κρατούσαν φωτεινές μπάλες κι απ΄αυτές έσκαγε χρυσόσκονη που σχημάτιζε πασίδηλα στην ατμόσφαιρα την λέξη ΖΩΗ.

Τόσο μαγευτικές εικόνες μέσα σε μια στιγμή που έκλεισα τα μάτια, ακούγοντας τα παιδιά να μιλούν. Αλλαγή σκηνικού τώρα. Πάω στο σαλόνι που στρογγυλοκάθονται οι ‘’μεγάλοι ‘’. Κάνω το ίδιο mute κι εκεί. Ανούσιες συζητήσεις γύρω απ΄την πολιτική σκηνή με υποβόσκοντα συναισθήματα θυμού, βλακώδους εκδικητικότητας και βίας.Πιο κοντόφθαλμοι δεν γίνεται.
 Πιο σοκολάτα γάλακτος γίνεται. Ανόητα σχόλια από άνδρες προς τις γυναίκες της παρέας με ψήγματα σωβινισμού και καταπιεσμένης σεξουαλικότητας και από τα δύο φύλα. ‘Aκομψα αστεία προς τους έρμους τους έφηβους που τώρα πάνε να γίνουν άντρες ,αλλά με τέτοια πρότυπα δεν το κόβω. Όλα τελωσπάντων με το στερητικό α μπροστά. Κλείνοντας τα μάτια ήταν λες και άκουγα σκουλήκια να σούρνωνται. Σούρνωνται όπως στη χωριάτικη διάλεκτο, γιατί η εικόνα κάνει πιο πολύ θόρυβο έτσι και μεταφέρεται καλύτερα.

« Λέω να περάσω μια βόλτα απ΄το ΙΚΕΑ αύριο. Ε Κυριακή και ανοιχτά, ευκαιρία είναι» λέει το ένα σκουλήκι στο άλλο αφού έχουν αναλύσει διεξοδικά τις ιδεολογίες της Χρυσής Αυγής και τις σκοπιμότητες του Τσίπρα. Ευκαιρία για ποιον βρε τιποτένιο ανθρωπάριο; 
Ευκαιρία να πετάξεις τα παιδιά σου μέσα στο εμπορικό να τα μάθεις από μικρά πως ενεργεί ο καλός πολίτης- ε pardon- φορολογούμενος;
 Ευκαιρία να τα μάθεις ότι επικοινωνία σημαίνει να πίνεις τσιγάρα και καφέδες; Ευκαιρία να τα διδάξεις ότι οι σκλάβοι δουλεύουν όλες τις μέρες κι ότι είναι χαρά τους να εξυπηρετούν καθέναν που θέλει να ξεφορτωθεί για λίγες ώρες το παιδί του;
 Αυτό το γκρινιάρικο παιδί που δεν σταματάει να ζητάει να ζητάει…Τι ζητάει; προσοχή. Ποιοτικό χρόνο μαζί σου. Αλλά αυτό κοστίζει πολύ για να το δώσεις. Οπότε προτιμάς να το μπουκώνεις με ζαχαρωτά και κακοραμμένα χνουδωτά ζωάκια απ΄το ΙΚΕΑ. Κοστίζουν λιγότερο.
 Μια Κυριακή είχε αυτός ο έρμος ο ήλιος να σε κάνει να τον κοιτάξεις στα μάτια σκουλήκι και να κατανοήσεις την αξία της ζωής σου. Αλλά εσύ προτίμησες να κλειστείς στα εμπορικά. Μην τύχει και ξεφύγεις απ΄το κοπάδι κι από σκουλήκι γίνεις Άνθρωπος
. Κι αφού βαρεθείς την πρήχτρα την γυναίκα σου που κακαρίζει για τα λιγοστά χρήματα στο πορτοφόλι σου-η μαμά της την έμαθε ότι η μόνη της δύναμη είναι η μουρμούρα-και το παιδί που δεν το βουλώνει( o εγκέφαλος δεν αιματώνεται χωρίς τ΄οξυγόνο της φύσης οπότε λογικό να πλαντάζει) ,τότε κάθεσαι σε μια γωνιά να καπνίσεις γουλιά γουλιά τον αργό θάνατο της ψυχής σου.

« θέλεις να σου βάλω κάτι να πιεις; τι έχεις; φαίνεσαι κουρασμένη» με ξυπνάει απ΄τις σκέψεις η φωνή της ξαδέρφης μου.

« Ναι ξαφνικά νιώθω πολύ κουρασμένη. Όχι δεν θέλω να πιω. Προτιμώ να πάω μέσα να καληνυχτίσω τα παιδιά, να μου ανεβάσουν την διάθεση και να φύγω» της απαντάω. Με κοιτάει απορημένη όπως και όλη η παρέα των μεγάλων.

« Οι συζητήσεις μας με το τίποτα και οι σιωπές μας με το πραγματικό. Ένα ωραίο άρθρο που βρήκα ανάμεσα στις χαζομάρες που κυκλοφορούν στο facebook. Θα στο στείλω να το διαβάσεις.» προσθέτω και αποχωρώ από την σκουληκότρυπα.