Περνώντας τον δρόμο σήμερα το πρωί, είδα το λεωφορείο να περνάει κι αφού δεν το πρόλαβα, μια έκφραση απογοήτευσης ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο μου.
Δεν είδε όμως το αμάξι που ερχόταν και σκόνταψε πάνω του....ευτυχώς χωρίς να έχουμε απώλειες.
Δεν την καταλαβαίνω την χαιρεκακία και σίγουρα ούτε το Σύμπαν την κατανοεί.
Εγώ τελικά τον πρόλαβα τον προαστιακό με το επόμενο λεωφορείο που πέρασε, αλλά για φανταστείτε πόσο σοβαρά θα μπορούσε να τραυματιστεί ο τύπος, για 30 δευτερόλεπτα που δεν εστίασε στη ζωή του, αλλά στο τι κάνουν οι γύρω του.
Εγώ τελικά τον πρόλαβα τον προαστιακό με το επόμενο λεωφορείο που πέρασε, αλλά για φανταστείτε πόσο σοβαρά θα μπορούσε να τραυματιστεί ο τύπος, για 30 δευτερόλεπτα που δεν εστίασε στη ζωή του, αλλά στο τι κάνουν οι γύρω του.
Είναι σύνηθες φαινόμενο στους ανθρώπους να ασχολούμαστε με το τι κάνουν οι άλλοι. Έτσι όμως δεν προσέχουμε αυτό που θα έρθει σφόδρα στη ζωή μας, είτε είναι απρόσμενα καλό είτε είναι ξαφνικό κακό.
Άλλοι πάλι είναι τόσο καταστροφικά προσηλωμένοι στο εγώ τους, όπως ο Νάρκισσος που έπεσε στην λίμνη.
Γενικά χρειάζεται μια ισορροπία μεταξύ του κόσμου σου, του εγώ σου και της κοινής πραγματικότητας με τους γύρω σου.
Αυτή είναι και η προσωπική μου ερμηνεία απ΄το σημερινό γεγονός.
Αντί λοιπόν να συγχυζόμαστε απ΄τα γενόμενα, είναι αφάνταστα διασκεδαστικό και χρήσιμο να τα παρατηρούμε και να αυτοπαρατηρούμαστε, λαμβάνοντας μηνύματα για την προσωπική μας πορεία.
Έφτασα στο γραφείο κι έφτιαξα το καθιερωμένο μου τσάι. Πάνω στο σημερινό φακελάκι έγραφε το εξής απόφθεγμα: ''lead me from the unreal, to the real''
Είναι αέναο το παιχνίδι του αποσυμβολισμού κι επειδή ανάλογα με το τι συμβαίνει στη ζωή μου μπορώ να βγάλω διαφορετική εκτίμηση, αυτή την ερμηνεία, την αφήνω σε σας. Enjoy the game!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου