Οι Ινφάντες αυτού του κόσμου

‘’Πω πω! Κοίτα βλέμμα! Κοίτα πρόσωπο! Μιλάμε δεν υπάρχει η κοπελίτσα! Θα της στείλω μήνυμα στο inbox.Θα απαντήσει λες;” λέει ο ένας πιτσιρίκος.

“Ρε βλάκα εσύ τι έχεις για να σου μιλήσει αυτή;”του απαντάει ο άλλος,μικρός μεν, αλλά έξυπνος. Σκύβω να δω τι τσεκάρουν στο κινητό τους και βλέπω μια όντως πανέμορφη κοπελίτσα. Σαν βγαλμένη από animated παραμύθι. Τόσο τέλεια συμμετρία είχαν τα χαρακτηριστικά του προσώπου της. Με ζηλευτά σαγηνευτικά μάτια και με χείλη πολλά υποσχόμενα….Αλλά το βλέμμα άδειο.

Ανασκουμπώθηκα στη θέση μου μέσα στο λεωφορείο. Τόσο κοινότυπη πόζα που έπαψε να μ΄ενδιαφέρει. Έχω αντικρίσει πάρα πολλές τέτοιες φωτογραφίες. Υπερβολικά πολλές  θα έλεγα. Μερικές είναι και φίλες μου στο φατσοβιβλίο. Γυναίκες-βραβεία. Έτσι θα τις ονόμαζα. Γεννιούνται πανέμορφες με σκοπό της ζωής τους να κοσμήσουν το πλευρό κάποιου ματαιόδοξου άντρα με άδειο βλέμμα επίσης. Συλλογίστικα τη μέρα που μπήκα σ΄ ένα μικρό βιβλιοπωλείο στο Litchfield της Αγγλίας και το χέρι μου έπεσε απευθείας σε μια συλλεκτική έκδοση παραμυθιών του Oscar Wilde. Το ‘’House of pomegranates’’ ήταν το μαγικό ραβδάκι που με προέτρεψε να ασχοληθώ περισσότερο με τα παραμύθια. Το διάβασα, το λάτρεψα και θέλω να μοιραστώ την πρώτη ιστορία μαζί σας. Για όλες αυτές που μοιάζουν με την Ινφάντα εκεί έξω.

Ήταν τα γενέθλια της Ινφάντα. Ήταν ακριβώς δώδεκα χρονών, κι ο ήλιος έλαμπε μέσα στους κήπους του παλατιού.

Αν και ήταν μια αληθινή πριγκίπισσα κι η Ινφάντα της Ισπανίας, είχε μόνο μια φορά τον χρόνο γενέθλια, ακριβώς όπως τα παιδιά των φτωχών οικογενειών, έτσι λοιπόν ήταν ένα γεγονός εξαιρετικής σημασίας το να γιορτάσει λαμπρά τα γενέθλιά της.

Και ήταν πραγματικά μια λαμπρή μέρα...Οι ψηλόλιγνες τουλίπες στέκονταν ολόισιες πάνω στα κοτσάνια τους σαν μακριές σειρές από στρατιώτες.

“Είμαστε το ίδιο ομορφοστολισμένες τώρα όπως εσείς!” έλεγαν στα τριαντάφυλλα.

Οι κατακόκκινες πεταλούδες φτερούγιζαν από δω κι από κει κι επισκέπτονταν με την σειρά όλα τα λουλούδια. Οι μικρές σαύρες σέρνονταν έξω απ΄τις ραγισματιές του τοίχου και ξάπλωναν να λιαστούν. Η ίδια η μικρή πριγκίπισσα έκανε βόλτες πάνω στην βεράντα  κι έπαιζε κρυφτό μαζί με τους φίλους της. Συνήθως δεν της επιτρεπόταν να παίζει με παιδιά που δεν ήταν της σειράς της, αλλά τα γενέθλιά της ήταν μια εξαίρεση. Ο βασιλιάς είχε πει οτι μπορούσε να καλέσει όποιον ήθελε απ΄τους μικρούς της φίλους.

Και ήταν θαυμάσια εικόνα να βλέπεις μικρά αγοράκια με μεγάλα φτερωτά καπέλα και κοριτσάκια με μεγάλες χρυσές και μαύρες βεντάλιες να τρέχουν στον κήπο! Όμως ο βασιλιάς τους κοίταζε απ΄το παράθυρο λυπημένος....

Σκεφτόταν τη νεαρή βασίλισσα,την μητέρα της, που ανέβηκε στους ουρανούς μόλις 6 μήνες μετά την γέννηση της Ινφάντα...προτού να δει την αμυγδαλιά ν'ανθίζει για δεύτερη φορά στο περιβόλι.

Την αγαπούσε πολύ την βασίλισσα. Ακόμα και μετά το τρίχρονο πένθος που κήρυξε,  όταν του έστειλαν προξενιό το χέρι της όμορφης αρχιδούκισσας της Βοημίας ο βασιλιάς απάντησε ότι είναι ήδη παντρεμένος με την Λύπη,  κάτι που του κόστισε τις πλούσιες επαρχίες των Κάτω χωρών.

Όλα αυτά σκεφτόταν ο βασιλιάς και ήταν θλιμμένος.Κι έτσι όπως έβλεπε την Ινφάντα να χαμογελάει στην βλοσυρή δούκισσα της Αλμπουγκέρκης, του φαινόταν ότι έμοιαζε στην μητέρα της πάρα πολύ....Όχι δεν το άντεχε η καρδιά του να την βλέπει. Αποφάσισε τελικά να αποσυρθεί στα διαμερίσματά του και να μην κατέβει στην πλούσια γιορτή που είχε ετοιμαστεί.

η Ινφάντα κοίταξε απογοητευμένη τον πατέρα της που έκλεισε την κουρτίνα κι αποσύρθηκε.

 "Δεν θα κατέβει; είναι τα γενέθλιά μου σήμερα" είπε στην δούκισσα.

"Υψηλοτάτη μου, μας ειδοποίησε ότι είναι αρκετά κουρασμένος, εξάλλου έχει πολύ δουλειά...''

 "θα μπορούσε να είχε μείνει μαζί μου την ημέρα των γενεθλίων μου,άλλωστε τι σημασία έχουν οι χαζο-υποθέσεις του κράτους! Ειδικά τώρα που θα έχουν προς τιμήν μου αυτήν την θαυμάσια γιορτή”

κραύγασε νευριασμένη η μικρή Ινφάντα,τινάζοντας το κεφάλι της. Αμέσως  έπιασε αγκαζέ τον θείο της Δον Πέδρο και κατευθύνθηκε προς την αίθουσα χορού...

Και ήταν όντως μια θαυμάσια γιορτή! Άρχισε με μια ψεύτικη ταυρομαχία  με ξύλινους ταύρους από το νεαρό κόμη της Τιέρα Νουέβα. Μετά ένας Γάλλος ακροβάτης έκανε νούμερα πάνω σε τεντωμένο σκοινί.Στη συνέχεια ακολούθησε κουκλοθέατρο που έπαιζε την ημικλασική τραγωδία της “Σοφονίσμπα”. Αργότερα ένας Αφρικανός έφερε ένα καλάθι σκεπασμένο κι από μέσα ξεπρόβαλαν δύο χρυσοπράσινα φίδια- τα παιδιά δεν είχαν ξαναδεί κόμπρες! Μετά ακολούθησε το επίσημο μενουέτο της εκκλησίας Νουέστρα Σενιόρα Δελ Πιλάρ, που ποτέ δεν είχε δει η πριγκίπισσα από κοντά. Στη συνέχεια εμφανίστηκαν δύο ωραίοι Αιγύπτιοι που έπαιζαν απαλά τα σαντούρια τους, αλλά μόλις είδαν το Δόν Πέδρο τρομοκρατήθηκαν γιατί πρόσφατα καταδίκασε κάποια άτομα απ΄τη φυλή τους για μαγεία και τους έριξε στην πυρά...

Βέβαια μόλις είδαν την Ινφάντα καταγοητεύτηκαν καθώς κρυφοκοίταζε απ΄τη βεντάλια της με τα μεγάλα γαλάζια της μάτια. Ήταν σίγουροι ότι κάποιος τόσο αξιαγάπητος σαν αυτή δεν θα μπορούσε να είναι σκληρός με κανέναν. Γίνεται αλήθεια ένα τόσο αγγελικό πλάσμα να είναι άκαρδο;

Μα το πιο αστείο νούμερο απ' όλα ήταν χωρίς αμφιβολία, ο χορός του νάνου. Μόλις μπήκε σκοντάφτοντας στην αρένα με τα θεόστραβα πόδια του και κουνώντας δεξιά αριστερά το παραμορφωμένο κεφάλι του, τα παιδιά κατενθουσιάστηκαν, ενώ η ίδια η Ινφάντα γελούσε τόσο πολύ, που η κυρία επί των τιμών αναγκάστηκε να της πει:

 "Δεν είναι πρέπον να δείχνετε ότι διασκεδάζετε τόσο πολύ με τους με τους κατώτερούς σας!"

Τον είχαν ανακαλύψει δύο ευγενείς μόλις την προηγούμενη μέρα να τρέχει σαν αγριοκάτσικο μες στο δάσος.Τον κουβάλησαν λοιπόν στο παλάτι, σαν έκπληξη για την Ινφάντα. Ο πατέρας του, που ήταν ένας φτωχός καρβουνιάρης, ήταν παραπάνω από ευχαριστημένος που είχε απαλλαγεί απ΄το άχρηστο και άσχημο παιδί του. Ίσως το πιο διασκεδαστικό με το νάνο ήταν η πλήρης άγνοια που είχε για την εμφάνισή του. Μάλιστα φαινόταν πολύ ευτυχισμένος και καταχαρούμενος. Όταν τα παιδιά γελούσαν, ο νάνος γελούσε το ίδιο ελεύθερα και χαρούμενα σαν εκείνα. Και στο φινάλε κάθε χορού έκανε στον καθένα απο μια αστεία υπόκλιση, σα να ήταν ένας απ΄αυτούς κι όχι ένα παραμορφωμένο πλάσμα που έφτιαξε η φύση για να το κοροϊδεύουν οι άλλοι.

Όσο για την Ινφάντα, αυτή τον καταγοήτευσε. Δεν μπορούσε να ξεκολλήσει τα μάτια του από πάνω της και φαινόταν να χορεύει μόνο γι αυτήν.

 Όταν πλησίαζε το τέλος του χορού του, η Ινφάντα θέλοντας να πειράξει την κυρία επί των τιμών, έβγαλε απ΄τα μαλλιά της το άσπρο τριαντάφυλλο και του το πέταξε με το πιο γλυκό της χαμόγελο. Ο νάνος τότε πίεσε το τριαντάφυλλο στα κακοφτιαγμένα του χείλη, ακούμπησε το χέρι στην καρδιά του και γονάτισε μπροστά της γελώντας ως τ'αυτιά. Η Ινφάντα εξέφρασε την επιθυμία στον θείο της να επαναληφθεί ο χορός το απόγευμα. Ο νάνος όταν άκουσε ότι θα χόρευε για δεύτερη φορά και μάλιστα με διαταγή της Ινφάντα, ήταν τόσο περήφανος, που έτρεξε στον κήπο και φίλησε το λευκό τριαντάφυλλο κάνοντας τις πιο αδέξιες και άχαρες κινήσεις.

''Είναι υπερβολικά άσχημος για να του επιτρέπουν να παίζει στο ίδιο μέρος που βρισκόμαστε και εμείς" φώναξαν οι τουλίπες.

"Θα πρεπε να πιει παπαρουνόζωμο να κοιμηθεί για χίλια χρόνια!" είπαν οι κρίνοι κι αναψοκοκκίνησαν από θυμό.

"Είναι μια αληθινή φρίκη!τόσο κακάσχημος είναι που νιώθω σα να βγάζω αγκάθια παντού κι έτσι κι έρθει κοντά θα κατατσιμπηθώ μπλιαχ!" φώναξε ο κάκτος.

"Και πήρε ένα απ΄τα ομορφότερα μπουμπούκια μου! Το έδωσα στην Ινφάντα το πρωί ,δώρο για τα γενέθλιά της και αυτός της το έκλεψε!" φώναξε η άσπρη τριανταφυλλιά.

Ακόμα και τα γεράνια που συνήθως δεν έπαιρναν πολύ αέρα γιατί ως γνωστόν είχαν χαμηλού επιπέδου σχέσεις, διπλώθηκαν με αηδία όταν τον είδαν.

"Η ασχήμια του είναι σχεδόν προκλητική! Θα είχε τηρήσει καλύτερη στάση αν ήταν λιγότερο χαρούμενος" παρατήρησαν με ηρεμία οι βιολέτες. Αλλά το γέρικο ηλιοτρόπιο πετάχτηκε και είπε:

 "Τόσο ταράχτηκα με την έλλειψη αυτογνωσίας του που ξέχασα να σημειώσω δύο ολόκληρα λεπτά! Όλος ο κόσμος ξέρει ότι τα παιδιά των βασιλιάδων είναι βασιλιάδες και τα παιδιά των καρβουνιάρηδων είναι καρβουνιάρηδες και είναι γελοίο να προσποιείται κανείς ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα."

Μα ο νάνος δεν άκουγε τίποτα απ'όλα αυτά...ήταν συνεπαρμένος! Σκεφτόταν ότι αφού του πέταξε η Ινφάντα το τριαντάφυλλο,τον αγαπούσε!

Πόσο θα'θελε να έμενε μαζί της! Θα την έκανε σύντροφο στα παιχνίδια του. Ήξερε τις φωνές όλων των πουλιών και μπορούσε να φωνάξει τα ψαρόνια απ΄την κορφή του δέντρου ή τον ερώδιο απ΄το έλος. Μπορούσε  επίσης να φτιάξει μικρά κλουβιά απο βούρλα να τραγουδάνε μέσα οι ακρίδες.

Ήξερε όλους τους άγριους χορούς:τον τρελό κόκκινο ντυμένο χορό με το φθινόπωρο, τον χορό με τις άσπρες νιφάδες τον χειμώνα και τον χορό των μπουμπουκιών την Άνοιξη. Θα της άρεσαν όλα αυτά….τα κουνέλια,οι κίσσες οι σκαντζόχοιροι και οι μεγάλες σοφές χελώνες που σέρνονταν αργά αργά κουνώντας τα κεφάλια τους και βυζαίνοντας τα φρέσκα φύλλα. Θα της έφτιαχνε ένα κολιέ από κόκκινα μούρα, θα της έφερνε βελανίδια, μουσκεμένες απο την πρωινή δροσιά ανεμώνες και μικρές πυγολαμπίδες που θα φέγγιζαν σαν αστέρια στα μαλλιά της.

Αλλά που να 'ταν τώρα; Ολόκληρο το παλάτι φαινόταν κοιμισμένο.Τράβηξε την χρυσοκεντημένη κουρτίνα...δεν ήταν εκεί.

Άνοιξε την πόρτα και προχώρησε στα μαυριτανικά χαλιά...αλλά ούτε εκεί ήταν...Κάτω απ'τη σκιά της εισόδου είδε μια μικροκαμωμένη φιγούρα να τον παρακολουθεί....Λες να'ταν η Ινφάντα; Η καρδιά του χτύπησε δυνατά αλλά την ίδια στιγμή είδε την μορφή καθαρά: ήταν ένα φρικιαστικό τέρας!

 Με μεγάλη καμπούρα, θεόστραβα πόδια και ένα τεράστιο κεφάλι! Γέλασε και γέλασε κι αυτό μαζί του.'Έκανε πίσω συνοφρυωμένος...την ίδια κίνηση έκανε και το τέρας...Του έκανε μια κορο'ι'δευτική γκριμάτσα και το τέρας του την αντιγύρισε! Προχώρησε προς το μέρος του και ήρθε κι αυτό να τον συναντήσει. Ήταν η Ηχώ; Μπορούσε να ξεγελάσει την όραση όπως κορόιδευε την ομιλία; Μπορούσε να μιμηθεί έναν κόσμο σαν τον αληθινό; Μήπως είναι....Πήρε απ΄το στήθος του το τριαντάφυλλο και το φίλησε.Το τέρας έκανε το ίδιο με ένα ολόιδιο τριαντάφυλλο πέταλο προς πέταλο!

 Έπεσε στο πάτωμα σπαραχτικά...Παραμορφωμένος καμπούρης απαίσιος στην όψη..ήταν ο ίδιος του ο εαυτός! Γι αυτό γελούσαν τόσο πολύ τα παιδιά...

 Και η μικρή πριγκίπισσα; Που αυτός νόμιζε πως τον αγάπησε.... Απλώς διασκέδαζαν με την ασχήμια του...Γιατί δεν τον άφηναν μέσα στο δάσος, όπου δεν υπήρχε καθρέφτης για να του πει πόσο αηδιαστικός ήταν; Μάδησε το τριαντάφυλλο κι έκλαιγε...

Τότε εμφανίστηκε η Ινφάντα.

"Καταπληκτικό το παίξιμό σου! σαν τις κούκλες αλλά πιο φυσικός! Αλλά τώρα πρέπει να χορέψεις για μένα" είπε χειροκροτώντας.

"Ναι ναι γιατί είσαι έξυπνος σαν τους Βερβερίνους πιθήκους αλλά πολύ πιο γελοίος!" χαχάνησαν τα υπόλοιπα παιδιά.

Ο μικρός νάνος τότε κοίταξε απεγνωσμένα την πριγκίπισσα  και πιάνοντας τα πλευρά του έπεσε κάτω.

"Ο μικρός μου νάνος μελαγχόλησε..ζητήστε του να σηκωθεί να χορέψει" κλαψούρισε η Ινφάντα.

"Μικρή μου πριγκίπισσα...ο νάνος σου δεν θα ξαναχορέψει." της απάντησε ο θείος της ο Δόν Πέδρο.

 "Γιατί;"

 "Γιατί η καρδιά του έσπασε...Κρίμα γιατί ήταν τόσο γελοία άσχημος που θα μπορούσε να κάνει και τον  θλιμμένο μας βασιλιά να χαμογελάσει" είπε ο δούκας.

"Στο μέλλον φροντίστε αυτοί που έρχονται να παίξουν μαζί μου να μην έχουν καρδιά" και λέγοντας αυτά βγήκε τρέχοντας στον κήπο.